|
Odgłosy w mieszkaniu nie zwiastują nic dobrego, jedynie poczucie bezsilności która wypełnia każdy kąt i całe moje ciało. Jedynie piętro niżej słychać jak kumpel przeklina, bo znowu spalił frytki. Za ścianą obok drugi, przyjaciel, krzyczy do telefonu próbując rozładować emocje aż w końcu komórka ląduje rozsypana na podłodze bo wpadła w kolizję ze ścianą, ta pieprzona nieszczęśliwa miłość. A co ze mną gdy dookoła taki bałagan? Ja w tym całym bajzlu odnajduję miejsce jako ostoja i oaza spokoju. Trzymam całe zło w sobie zamiast na wierzchu, nikomu nie pomoże kolejny widok rozsypanego człowieka, ktoś musi się trzymać by reszta miała motywacje do walki o przetrwanie. To jestem im winien bo gdy ja rozłożyłem się na dnie oni byli przy mnie, wyciągali na piwo lub wódkę, na ryby lub przypominali mi co tak naprawdę się liczyło, zabierali na boks który może i był moją zgubą patrząc kilka lat wstecz to był też tym co ceniłem najbardziej bo oddałem się temu całkowicie a oni mi o tym przypomnieli.
|
Dodaj komentarz
