|
Jest we mnie taki ogromny ciężar prawdy,który swym chaosem łamie moje żebra.Piekelna ilość tajemnic wciąż zasypia na mych rzęsach.Gubię dzień,tydzień,miesiąc,a może nawet rok wspomnień.Gubię własną tożsamość w imie niespotykanej miłości.Tak,szukam cudu,pewnego punktu zaczepienia.Żyjąc w pustej przestrzeni przełykam kłamstwo z ogromną łatwością.Burczy mi w brzuchu,głód emocji sprawia,że nicość staje sie mym jedynym domem.Pierwszy upadek mam już za sobą,wraz z nim ulatnia sie moja wielka tajemnica,wrażliwość.Łzy jako mój drogowskaz sumienia,chce mieć pewność,że warto iść dalej,że moje serce nie bije od tak na marne bez powodu/toboli1212
|
Dodaj komentarz
