|
Mam wrażenie, że każdego dnia rozpadam się na coraz to mniejsze kawałki. Coś we mnie pękło, to chyba serce pokruszyło się na małe cząsteczki, których nie da się skleić. Nie czuję jak bije, czuję tylko ból zadawany przez milion ostrych kawałków szkła. Gdybym poszła do kardiologa, zdziwiłby się, bo powinnam już dawno nie żyć. Nie można funkcjonować bez serca. Przstraszyłby się, stałby przed nim trup, blada twarz, sine oczy, wychudzone ciało. Trup bez serca, bez uczuć, który nie może trafić na cmentarz, boi się przejść na drugą stronę, więc krąży po świecie, szukając sobie miejsca, z nadzieją, że znajdzie je przy nim, a on sprawi, że jakimś cudem serce poskłada się w jedną całość.
|
Dodaj komentarz
