|
Jesteśmy tak słabi jak te marionetki. Samotni jak niektórzy ludzie w tłumie gapiów. Bezcelowo pragniemy słońca, siebie obok. Jesteśmy swoimi marionetkami. Ktoś kiedyś powiedział że tak już musi być, że chcąc mieć kogoś dla siebie, jak w teatrze zaczniemy poruszać sznurkami, aby tylko móc wreszcie być przy sobie. A przecież życie to nie teatr, nie żadna telenowela. Liczyłam ciągłe upadki i wzloty. Ciągłe granie Twojej marionetki pozbawiło mnie sił. Pozwól mi odejść, tak będzie prościej. Garścią prób i błędów próbuję jakoś żyć by nikogo nie zawieść. Próbuję usilnie się trzymać, ale ciągle upadam./siwaa17 - część 1
|
Dodaj komentarz
