|
Nie mogę sobie przypomnieć, kiedy to się zaczęło. Lubiłam jeść. Wtedy nie zdawałam sobie sprawy, z tych kalorii. Jak to wszystko szybko działa. Po czasie zauważyłam, że moje ciało się zmienia. Zajęłam się tylko moim ciałem. O niczym innym nie myślałam. Nie miałam depresji, ale nienawidziłam swojego ciała. Zaczęły się różne uzależnienia, jak schudnąć, diety, głodówki… Nie zdawałam sobie sprawy, że przez to mogę umrzeć. Poszłam do lekarza. Powiedział, że mam anoreksję. Ale jak to? Przecież ja jestem gruba. Krzyczałam z bólu, że tego nie widzę. Że nie potrafię zapanować nad tym. Wtedy było już za późno. Dalej widziałam siebie grubą. Otworzyłam oczy. ‘Dziewczyno, dorośnij.’ Zdjęłam lustro. Nie chciałam na siebie patrzeć. Jadłam, miałam gdzieś, czy będę gruba. Czy wróciłam do normalności? Fizycznie może i tak, psychicznie nie. W moich oczach dalej jestem gruba.
|
Dodaj komentarz
