|
Nigdy w życiu nie doświadczyłam tak wielkiego spustoszenia. Nigdy w życiu nawet nie przypuszczałam, że każda minuta może nieść ze sobą wspomnienie utraconej miłości i obietnicę uczucia, którego nigdy nie zapomnę. Gubię się, a każda chwila daje mi do zrozumienia, że nie jestem już tym, kim byłam. Staram się stawiać małe, a zarazem rozsądne kroki. Staram się żyć, chociaż nie znam już własnego celu. Tonę w oceanie samotności, który pochłania każdą cząstkę mnie. Jestem jak samotny ptak, który leci donikąd, jak włóczęga, który nie ma się gdzie podziać. Jestem sama. Blask księżyca oświetla mi drogę, a ja nadal czuję tylko lęk. Mijają sekundy, godziny, dni i tygodnie. Przełykam samotność, wgłębi czując, że to jedyne na co mnie stać. Chyba muszę przestać wierzyć w to, że cierpienie ma swój kres. Miłość i przyzwyczajenie to nie przeciwność, to nie szczęście, a oliwa, którą dolewamy do tego kotła nienawiści. Chcę stąd uciec, nie wiem jednak czy na zawsze...
|
Dodaj komentarz
