|
Teraz nic nie boli mnie bardziej, niż takie chwile, kiedy zostaję sama, bez znaczenia gdzie, i po prostu nie wiem co ze sobą zrobić. Nie mam do kogo napisać, zadzwonić, nie mam do kogo pójść, mając przy tym świadomość, że ktokolwiek byłby w stanie mnie naprawić. Takie chwile są najgorsze nie dlatego, że płaczę, tylko dlatego, że nie wiem do końca dlaczego. Nie rozumiem, czy przez to, że nikogo nie ma, przez to że tęsknię, że nic nie jest takie samo, że czuję jakby ktoś wyrwał mi serce, że jestem sama nawet kiedy wokół mnie kręci się tysiąc ludzi, że muszę w tłumie przyklejać sobie na usta uśmiech, kiedy tak naprawdę wolałabym mieć ciągle łzy w oczach. A może przez to wszystko, tylko nie chcę się przyznać do tego, że aż tak wiele we mnie uczuć. Chociaż w zasadzie i tak najczęściej płaczę tak jak teraz - trzęsąc się spazmatycznie, zdając sobie sprawę z własnej bezsilności.
|
Dodaj komentarz
