|
cz.1 i każdego dnia wstając obiecuję sobie wmawiając,że się podniosę,że w tym dniu zacznę wszystko od nowa,że wszystko będzie takie piękne,tak wspaniałe. wmawiam sobie,że w końcu los się uśmiechnie,że dam radę. ale co to daje ? przecież ja sama siebie oszukuję.. już moja pieprzona nadzieja gaśnie,nie mam już sił udawać,wstawać i łudzić się,że cokolwiek się zmieni chociażby choć odrobinę na lepsze. dzień w dzień poświęcam swój czas na przemyślenia,na układanie swojego życia,które coraz bardziej się rozsypuje. nie mam już sił patrzeć na cierpienie innych,a szczególnie na swoje. jestem bezradna,chcę pomóc sobie,ale jak ? kurwa jak pomóc sobie skoro tak naprawdę już dawno umarłam? żyję,bo żyję,ale tak naprawdę mnie nie ma. nie da się zapomnieć kogoś kogo się kocha,dzięki komu się żyło i wstawało z uśmiechem na ustach.
|
Dodaj komentarz
