|
Jest mi cholernie źle.. nie mam nikogo! Ciągle żyję wśród virtualnych ludzi, ponieważ realny świat zaczął mnie przerażać! Strasznie przerażać. Każdy z moich znajomych, który sądził, że mnie ludzi zaczął mnie olewać, kiedy myślę sobie - dlaczego? - dochodzę do wniosku, że kieruje tym moje zamykanie się w sobie. Nie wiem co powinnam zrobić, chciałabym wygadać się komuś, ale nie mam zaufanej osoby. Największym moim marzeniem jest to, aby MAMA zaczęła mnie zauważać, nie krytykowała mnie, zauważała. Chciałabym, aby mnie wysłuchała, lecz ona potrafi się na mnie tylko krzywo spojrzeć i powiedzieć, że jestem "pojebana" i jakie mogę mieć w tym wieku problemy. Pewnie i tak nikt tego nie przeczyta, i tak nikt nie odniesie się do tego, i tak nikt mnie nie podniesie na duchu. :(
|
Dodaj komentarz
