|
Po raz kolejny czuję słony smak łez. Nie śpię, Nie mogę. W trzęsących się rękach trzymam telefon z nadzieją, że za chwilę zaświeci się wyświetlacz z wiadomością typu 'kochanie jestem w domu'. Co kilka minut odwracam poduszkę na drugą stronę, bo poprzednia już jest przesiąknięta łzami. W radio smutna piosenka doprowadza mnie do szału. Martwię się 100 razy bardziej niż zwykle. Chciałam wolności... Szlak mnie trafia na samą myśl i fakt, że 10 km ode mnie on bawi się w najlepsze z podobno przyjacielem w tłumie lasek w obcisłych sukienkach. Tak, jestem zazdrosna. Nienawidzę go za to, że pozwolił mi siebie pokochać. /desire.me
|
Dodaj komentarz
