Ja­kiś czas te­mu ją poz­nałam. Wy­dawała się na bar­dzo ułożoną i re­zolutną osobą, jed­nak ta­ka nie była. Zaczęłam się z nią kum­plo­wać, czułam się przy niej ta­ka ważna, wyjątko­wa. Później przeszło na przy­jaźń. I tu się zaczęło, może życie wywróciło się o 180 stop­ni. Byłam przy niej szczęśli­wa, tak nap­rawdę, nie uda­wałam, ciągle się śmiałam. Ale to nie trwało za długo, nies­te­ty. Przes­tało być miło, zeszłam na dru­gi plan, już nie byłam naj­ważniej­sza, naj­ważniej­sza była ona, ona i jej prob­le­my... Zna­lazła ko­goś lep­sze­go na mo­je miej­sce, faj­niej­sza, za­baw­niej­sza, le­piej się do­gady­wały niż my os­tatnio. Ale nic nie mówiłam, nie chciałam jej te­go psuć, chciałam żeby to ona była szczęśli­wa, nie ja. Przes­tałyśmy w ogóle roz­ma­wiać, nie spo­tykałyśmy się, bo­lało, ra­niła mnie. Nie da­wałam po so­bie te­go poz­nać, uda­wałam ze jest dob­rze. Mu­siałam, po to żeby ona była szczęśli­wa.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!