Kochając i będąc opuszczo­nym, cze­ka się mi­mo wszys­tko. Mi­mo niepew­ności o jeszcze nie wy­powie­dziane słowa, niepew­ności o każdy nie na­pot­ka­ny jeszcze do­tyk i niepew­ności o życie, które w każdym mo­men­cie jest w sta­nie po­kazać nam deszczo­we niebo mi­mo od­wie­czne­go słońca. I czymże by to było? Ludzie na­zywają to cza­sem próbą miłości. Czy mi­mo niegasnące­go słońca, na­dal kocha­libyśmy główny powód nasze­go smut­ku w mo­men­cie po­now­ne­go zeb­ra­nia się chmur? I kiedy te chmu­ry stałyby się znów "nie­chcącym" uczyn­kiem właśnie te­go Po­wodu?

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!