|
Kolejny raz przyszłam do domu w złym humorze. Naburmuszona i pełna złych emocji które w żaden sposób nie potrafiły znaleźć upustu. Kolejny dzień z rzędu mnie zranił. Kolejny dzień się na nim zawiodłam. Pomału zaczynałam tracić jakąkolwiek nadzieje, że on zbierze w sobie odwagę i podejdzie do mnie, racząc mnie łaskawym `cześć`. Niemal nic nie mówiąc zbiegłam po spiralnych schodach wprost do swojego pokoju. Odłożyłam torbę pod biurko i rzuciłam się bezsilnie na łóżko, niczym szmaciana lalka. Nie miałam siły by podnieść się czy chociażby zmienić pozycje. Pragnęłam by wszelkie władające mną emocje wypłynęły wraz z potokiem łez jednak nie mogłam się rozpłakać. Wzbudziło by to podejrzenia domowników a przecież pragnęłam spokoju i w tym momencie, odrobiny samotności. Leżałam więc bezwładnie na łóżku z zamkniętymi oczami a w moim umyśle huczało od wrzasków, niewypowiedzianych słów i tłumionych emocji. / rebelangel
|
Dodaj komentarz
