Brat za pięć dwunasta, wciąga mnie oddech miasta. Szlugami oddycham stale, nie mogę zaznać spokoju przez tych co drą pałę, jak pergamin w zastaw. Jak czarna postać dziś snuję się ulicami miasta. Po mostach iść, kiedy mi szumi cały las tak? Kiedy ta prawda, ledwie lekko brudzi kłamstwa, ucząc wielkich, jak stać i ucząc małych - asfalt. I cały czas tak, tuli łzami nas tak, kusi, mami nas tak, tu sidłami trzaska. I dusi, dławi astma, bo, duzi którym dali na start, już zapomnieli i dziś mówi za nich jaskra...

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!