Myślę niekiedy o świetlikach, zapewne się bawiły w chowanego, lecz pogubiły się wśród zbóż po czym samotność, tak je przeraziła, że natężając wszystkie swoje siły by się odnaleźć jakoś znów-zaczęły świecić. Gdybym tak siadły nam na barkach i my się wzajemnie moglibyśmy dojrzeć. /niegrzeczniuchxd

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!