|
Siedziałam na parapecie, gadając z kumplem z rocznika niżej. On się we mnie zakochał i błagał mnie o jakąś szansę, gdzie ja nie byłam pewna, czy warto. Widziałam, że się załamał. Widziałam, że potrzebował tej szansy. 'Nie wiem. Zrozum, to nie jest takie łatwe. Ja wiem, że Ty byś mi dał tę szansę, ale zrozum, że tu trzeba myśleć chociaż trochę o przyszłości.' Powiedziałam, a ten nie spojrzał już się na mnie. 'Chodź już, koniec przerwy jest.' Powiedziałam i ruszyłam w stronę szatni wf. Jego koledzy zaczęli nas pokazywać sobie wzajemnie. 'Powiedz im, żeby się uspokoili, bo będą mieli borutę.' Powiedziałam na pożegnanie i zbiegłam po schodach. Z racji tego, że nie ćwiczyłam, zostałam na nich, a po policzkach poleciało mi kilka łez. 'Widzisz debilu, co potrafisz zrobić? Przez to, że mnie zostawiłeś, ja nie jestem w stanie zaufać nikomu.' Napisałam na ekranie komórki i skasowałam. Resztę lekcji przesiedziałam na schodach, opierając głowę o ścianę z zamkniętymi oczami. Płacząc.
|
Dodaj komentarz
