 |
zgwalconytrampek.moblo.pl
Polonistka wywołała do odpowiedzi. 'Numer 15 i 25!' Zapraszam.' Wstaliśmy oboje z zajebiście wściekłymi minami. 'Nie będę Was dziś pytać. Wyobraźcie sobie że jest między
|
|
 |
|
Polonistka wywołała do odpowiedzi. 'Numer 15 i 25!' Zapraszam.' Wstaliśmy oboje z zajebiście wściekłymi minami. 'Nie będę Was dziś pytać. Wyobraźcie sobie, że jest między Wami konflikt dotyczący czegoś ważnego. Zagrajcie to.' Spojrzeliśmy na nią zdziwieni, wciąż staliśmy w ciszy. 'No już. Zacznij od słów: Jak mogłeś?!' Pogoniła mnie. 'Jak mogłeś?' Oczy momentalnie mi się zaszkliły. Nie odpowiedział. 'Jak mogłeś to zrobić?!' Wziął głęboki wdech. 'Przepraszam.' Wykrztusił gryząc wargę. 'I co? Mam Ci się rzucić na szyję? Nie przepraszaj,jeśli nie rozumiesz definicji tego słowa.' Wkurzył się. 'Dobrze wiesz, że to nie moja wina! To była impreza. Byłem nawalony, z resztą nie byliśmy ze sobą.' Otworzyła szerzej oczy. 'Nie? Aaa, to sorry. Pomyliłam bieg zdarzeń.' Nauczycielka patrzyła na nas z niedowierzaniem. 'Dobrze. Usiądźcie do ławek. Muszę Wam powiedzieć, że było widać w tym prawdę.' Spojrzał na moją twarz wykrzywioną bólem. Musiałam wyjść z sali.
|
|
|
|
leżała bezwładnie na podłodze. na jej policzkach widniały rumieńce. ciśnienie skoczyło jej z powodu niekontrolowanego wybuchu płaczu. włosy miała rozczochrane jak nigdy wcześniej. rękawy sukienki miała całe mokre, umazane resztkami tuszu po ocieraniu łez. zapalając kolejnego papierosa, starała wbić sobie do głowy, że nie słusznie jej na nim zależy. że nie warto robić sobie złudnej nadziei. że bezsenne noce, nie są tego warte. właśnie wtedy, usłyszała ciche skrzypnięcie drzwi jej pokoju. podnosząc delikatnie głowę, próbowała zobaczyć, co się dzieje. łzy, przez które niemal oślepła, wcale jej w tym nie pomagały. usłyszała ciche 'witaj'. doskonale znała ten głos. podnosząc się gwałtownie, starała się okiełznać. opuszkami palców, przejechała po brzegach ust, żeby zetrzeć rozmazaną szminkę. otworzyła szeroko oczy z niedowierzania. zobaczyła jego uśmiech. jedyny w swoim rodzaju. podszedł do niej. wplątując palce w jej blond loki, wyszeptał : wróciłem.
|
|
|
|
Zraniona Miłość.Piszesz mi że kochasz. że jestem życiem twym. Było by pięknie lecz. lecz ty dziewczyne masz.Mówisz że zerwiesz z nią. że już nie kochasz jej. A nadal jesteście razem. całujesz nadal ją. Gdy chce do ciebie przytulić sie. ty czasu dla mnie nie masz. Bo przecież ona problemy ma. Musisz pomóc jej. Ale dlaczego? Czy ona ci pomaga? Nie!! Piszesz wtedy do mnie! A ja jestem głupia. nadal wierze ci. Bo naprawde cie KOCHAM! Obiecuje sobie że wreście powiem ci to, że postawie sie. Lecz nie umiem! Zrozum! Kocham Cię! Dlaczego robisz mi nadzieje? Dlaczego piszesz ze zerwiesz z nią? Dlaczego??!! Dlaczego kłamiesz tak!? Napisz mi wreście że. że jestem tylko zabawką. lecz tą zabawkę wiedz. ranisz,okropnie ranisz! Bo Ona jak okazuje sie Ma serce! Które zraniłeś właśnie jej. Nienawidze miłości! Bo mą miłością jesteś Ty!.
|
|
|
|
Młoda narzeczona rozchorowała się na ospę, zanim weszła do chaty swego przyszłego męża. Ten zaś powiedział: - Bolą mnie oczy. A później: - Oślepłem. Zaprowadzono mu żonę do chaty. Kiedy umarła po dwudziestu latach małżeństwa, jej mąż otworzył oczy. Gdy go zapytano o przyczynę tego "cudownego wyzdrowienia", odrzekł: - Nie byłem ślepy, ale udawałem, żeby się moja żona nie zamartwiała na myśl, że oglądam ją oszpeconą chorobą.
|
|
|
|
Nigdy mnie nie kochałeś, prawda? chociaż nie.kochałeś. moją krew. jak wampir. skradałeś się cicho. czekałeś aż zasnę. a potem. zabrałeś mi życie. zabrałeś je razem z nią. i co powiedziałeś przepraszam? jakby to mogło coś zmienić. skazałeś mnie. na wieczne cierpienie. lecz uwolniła mnie. najlepsza z przyjaciółek. śmierć. przyszła nocą. wezwana przez zimna stal. poszłyśmy razem. w przepaść bez dnia...
|
|
|
|
Już sam nie wiem jak to ma być, Bez was nie mogę, a z wami nie umiem żyć,
|
|
|
|
Moje serce bije dla Ciebie od rana do rana. ;d
|
|
|
|
nie uciekaj przed życiem bo Ci się to nie opłaci. ;d
|
|
|
|
Chcesz byś zaakceptowany przez idiotów to zachowuj się jak oni, sterta robotów zapakowanych w ładny flakonik, nie znają samych siebie, a chcą świat zmieniać, nie umieją cieszyć się z małych rzeczy, a co dopiero doceniać.
|
|
|
|
Dlatego my proponujemy dzisiaj chill, znowu, znowu, znowu, chill, chill, chill, chilluje z ziomami Dziś, takich chwil, chwil, chwil nie zapomina się kapisz!
|
|
|
|
A my wam damy tą, tą, a my wam damy tą, Energię, magię, siłę, by nie przestawać być sobą!
|
|
|
|
Nic nie słychać, nic nie widać. Ale na pewno będzie „jakaś biba!”
|
|
|
|
Dodaj komentarz