 |
u_smile.moblo.pl
Wiesz jak to jest gdy wszyscy w okół Ciebie krzyczą a ty bezradnie stoisz nie mogąc wydobyć z siebie żadnego najcichszego dźwięku bo smutek z bólem rozpierdalają twoje s
|
|
 |
 |
Wiesz jak to jest gdy wszyscy w okół Ciebie krzyczą a ty bezradnie stoisz nie mogąc wydobyć z siebie żadnego najcichszego dźwięku, bo smutek z bólem rozpierdalają twoje struny głosowe?
|
|
|
|
|
Odczytane niewypowiedziane myśli zawsze budzą niepewność, podczas gdy wszystkie wspomnienia rozbijają się o beton.
|
|
|
|
|
Chciałabym umieć Cię nienawidzić. Nawet nie wiesz ile bym była w stanie dać, żeby moje źrenice przepełniały się nie łzami ale czystą nienawiścią. Chce palić każdego papierosa z myślą o tym, jak podły i nielojalny jesteś a nie ze świadomością jak głęboko wbijałeś mi sztylet w serce.
|
|
|
|
|
To błahe, ale poślizgnęłam się ze schodów potykając się o twoje wygórowane ego. Upadła prosto w twoje sidła, w świat iluzji, która stworzyłeś. Szkoda, ze nigdy nie powiedziałeś jednak, ze chcesz mnie ocalić, nie ważne przed czym. Przed czymśkolwiek. Choćby przed samym sobą. Skoro zależało Ci, dlaczego tego nie zrobiłeś? Jesteś beznadziejnym błędem. Niedawno jeszcze siedziałam w parku wieczorem i na jedną gwiazdę przypadało jedno kłamstwo, i wiesz co? Brakło mi tych świecących kropek. Toniesz skarbie, we własnym egoizmie, a ja mam to w dupie. Już nie usłyszysz ode mnie, że jesteś zbyt krytyczny wobec siebie, już nie usłyszysz nic pozytywnego o samym sobie, już nie będę ci wmawiała bzdur ze jesteś świetny. Od dzisiaj jesteś tylko wyjątkowy. Wyjątkowy, bezmózgi, egoistyczny skurwiel, który do niczego w życiu nie dojdzie. Kochanie, przywyknij do tych słów, bo często ci je będę wypominała.
|
|
|
|
|
Może to nie do końca jest tak, że się poddałam. Ja tego nie zrobiłam, nie byłabym wstanie. Upadam i potykam się na prostej drodze, ale wychodzę z tego cało przecież zdarzają się błędy. Bywają chwile że tracę świadomość, że się odcinam, że chce zaprzestać walki i odpuścić wszystko i zarazem wszystkich. Cholera. Przecież nie może być ze mną aż tak źle. Czy jest? Przecież chodzę, patrze, oddycham, żyje. Bo żyje prawda? Może nie pełnią życia, bo już nie potrafię. Bez niego nie. Ale jestem tutaj, wśród ludzi. Nie taka jak wcześniej. Mniej naiwna, mądrzejsza, silniejsza, odporniejsza, bardziej zamknięta w sobie, lecz sam fakt, że jestem powinien uszczęśliwiać bliskich. Sama dla siebie jestem martwa, bo on stał się martwy. Podobno ja i on to jedno. Jedna dusza, jedno serce. Wychodzi na to, że jesteśmy ze sobą nieodwołalnie złączeni a wręcz nierozerwalnie.
|
|
|
|
|
Zabijasz mnie. Umiejętnie lecz nieświadomie odbierasz mi życie. Precyzyjnie trafiasz w mój umysł i przekłuwasz serce. Rozrywasz moja dusze kawałek po kawałku, nie okazując jej grama litości. To boli. Wydajesz się obojętny i nie przerywasz wyroku, na który mnie skazałeś. Upadam. Najpierw zamiera część moje rozumu, doskonale go uśpiłeś i odłączyłeś od czynników pozwalających na jego dalsze funkcjonowanie. Tracę świadomość ale nadal odczuwam ten cholerny ból. Nogi się pode mną uginają. Dusze się. Płuca nie pozwalają na prze flirtowanie tlenu. Liczę się z końcem dotychczasowego życia. Przekłuwasz moje serce słowami, niczym igiełkami. Upadam bezwładnie na ziemię a ty dobijasz mnie ostrzem, niszcząc dostrzętnie moja przeszłość, teraźniejszość i nadzieje na przyszłość. Zabiłeś mnie. Ja nie żyje, czuje się martwa. Uważaj mnie za martwą.
|
|
|
|
|
Może to nie było nasz przeznaczenie, może nie tego chciał los? Ciągle próbujemy usilnie zapomnieć o przeszłości, która nas łączyła i o magi która w pomiędzy nami się rozproszyła. Przysięga nie pomogła, słowa i izolowanie się od siebie nawzajem także zawiodły. W takim razie, zamiast ciągłych prowizorek i kłamstw względem samych siebie spróbujmy inaczej. Zacznijmy znaczyć dla siebie dużo więcej niż przed pierwszą próbą. Pozwólmy aby każdy dzień był wyjątkowy, i cieszmy się że jesteśmy ze sobą spojeni pod wieloma znaczeniami. Pomagajmy sobie nawzajem w rzeczach istotnych, tym razem nie w zapominaniu cudownych chwil. Po prostu bądźmy, i stwórzmy własne szczęście przed którym ciągle uciekamy..
|
|
|
|
|
Jeśli pozwolimy sobie na chwile zapomnienia i odpuścimy to do czego ciągle dążymy i to na co tyle pracujemy, pomyśl jak będziemy się czuli nazajutrz? Pomyśl o ile trudniejsze, po wspólnie spędzonych godzinach i pewnych gestach skierowanych do siebie nawzajem, będzie udawanie, ze nic do siebie nie czujemy, także przy ludziach nie będziemy wstanie okazać samego faktu, ze się znamy. Nawet jeśli jedyne co zrobimy, to zetkniemy się ramionami, lub zwyczajnie zaśniemy obok siebie. To jak wzięcie tej małej cholernej dawki narkotyku, sprawi że będziemy chcieli więcej i znowu wrócimy do tego czego ja pragnę z całego serca się pozbyć. Cierpienia i ponownego nagłego osamotnienia. Wrócę do życiowej monotonności.
|
|
|
|
|
Zamęt, który nigdy się nie kończy. Nocą samotność i iluzje. Zamykające się ściany, serce bijące w rytmie wiszącego zegara. Stoisz sam na sam z myślami. Nie możesz się uwolnić od przeszłości. Czujesz, ze nie dajesz rady. Ogarnia cię niemoc, przeciwstawienia się temu wszystkiemu. Zatrzymujesz się na skraju przepaści. Przeklinasz te wszystkie niewykorzystane możliwości, zastanawiasz się czy to nie aby cześć terapii. Cicho szepczesz, ze wymiękasz. To koniec, nie możesz już dalej ciągnąc tej dziecinady, wolisz zginąć, mając zarazem nadzieje, ze trafisz tam, gdzie zawsze dojść chciałaś. Nie ma nic porównywalnego. Rozkładasz ramiona, oddajesz się chwili, rozdzierają cie emocje, nie możesz opanować uczuć. Tłumaczysz się sama sobie, z popełnionych błędów. Nie jesteś w stanie uronić łzy. Zamykasz oczy, starasz się przemilczeć istotne zdanie, ze nadal ci zależy, ale na koniec zachowujesz swoja dumę, godność i resztki honoru. Śmierć czeka na oswojenie, skaczesz, czuje sie wolny a nagle sie budzisz
|
|
|
|
|
Teraz już odejdź, proszę. Nie dawaj znaków życia, niech będzie tak jakbyś nie istniał. Moja podświadomość to zaakceptuje, tylko mi pomóż. Dałam ci przestrzeń, żebyś mógł oddychać, trzymam już dystans, żebyś był wolny. Mam nadzieje, ze znajdziesz ten swój upragniony brakujący element, który Cię wypełni, a którego ja ci nie byłam w stanie zapewnić. Chcę podjąć ryzyko i zapomnieć. Próby nikogo jeszcze do groby nie wpędziły, prawda? Liczę się, ze robię to na własną odpowiedzialność. Olewając głosy serca i sumienia. To ten czas. Zapomnij o mnie a ja zapomnę o tobie. Przestań udawać, że mnie kochasz a ja przestanę kochać Ciebie. Oddałam Ci wszystko a teraz chce to odzyskać. Nie tęsknij, a ja również nie będę. Nie mogę tęsknić, za czymś co sprawiało mi ból. Zmienie się jeśli będę musiała, jeśli przegram z rozumem. Zwalniam tępo, uspakajam tętno. Jestem przerażona tym co będzie. Ale idę przed siebie...
|
|
| u_smile dodał komentarz: |
15 luty 2012 |
| u_smile dodał komentarz: |
15 luty 2012 |
|
|
Dodaj komentarz