 |
|
Macie jutro ten swój ulubiony i wyczekiwany od 15 lutego ubiegłego roku dzień, możecie śmiało emanować miłością, krzyczeć ze szczęścia, kraść całusy, dzielić się afrodyzjakami i czekoladą, przytulać do znudzenia, łapać za rączki, zabierać do restauracji, kin, saun i na spacery, i możecie cieszyć się sobą tak jakbyście całe 364 dni żyli bez miłości,bez siebie.
|
|
|
|
nie będę Cię przekonywać, że jestem dla Ciebie najlepsza, kiedyś sam się przekonasz.
|
|
|
|
"Obiecuję, zatrzymam, nie pozwolę Ci nigdy odejść, nie wypuszczę.." do momentu, gdy zrozumiała, że nic nie ma do gadania.
|
|
|
|
czekasz na coś ,zbyt długo analizujesz, porównujesz, sprawdzasz czy się opłaca, przewidujesz skutki efekty konsekwencje, boisz się wyniku końcowego, przewidujesz najgorsze, utwierdzasz się w przekonaniu, że to nie dla Ciebie, wiesz ,że się nie nadajesz, tłumaczysz sobie, że bezpieczniej odpuścić; i przyznajesz, że kochasz ,ale nie wiedziałaś, że tak długo to trwało, aż on przestał czekać.
|
|
|
|
bo w tym mieście jest wiele minusów, brzydkie dzielnice z brudnymi podwórkami, pełne kosze na śmieci oblężone przeokropnymi gołębiami, staromodne zabytki, które urastają do rangi spuścizny kultury, dziury na drogach, popołudniowe monotonne powroty do domu w korkach i wiele innych, ale największy negatyw to ten cholerny brak Ciebie
|
|
|
|
Nie chciałam zmieniać Twojego świata, stawać się nim przypadkiem, ingerować w niego zbyt dosadnie, wypełniać go po brzegi. Jedyne o czym myślałam to być jego częścią, tą zintegrowaną i wspólną, żebym w Twojej przerwie między analizą a jakąś tam trudną fizyką, w tych piętnastu minutach studenckich choć przez chwilę zaistniała w Tobie, żeby tak naturalną była wiadomość 'gdy widziałem Cię kilka sekund temu wydawałaś się być, tak bardzo jak ja, zakochana we mnie, prawda?' żebym wiedziała.
|
|
|
|
Było w tym wszystkim coś więcej niż zwykłe pożądanie i chęć nagłego kontaktu, choćby tego efemerycznego. Czułam, że spotykam, zupełnie przypadkiem, człowieka, na którego gdzieś tam latami czekałam. Pomiędzy bieżącym a poprzednim, którzy nie byli nie tylko dla mnie, ale również nikim wartościowym, on był czymś na kształt doskonałości, na której próbowałam się oprzeć. I wtedy, gdy mówił o swojej pracy, albo o tym, że nigdy nie kochał, czy choćby o swoich talentach, które nie są ważne -tak naprawdę, ja myślałam o kształcie jego ust, o głosie tak męskim i w tak intrygujący sposób przekonującym, o oczach, które potęgują jego uczucia, o gestach, w których zamyka się jego świat. Nie chciałam zamknąć jego ust pierwszym pocałunkiem ani nie przerywać niedojmującej i niezalegającej ciszy, zapominałam o całowaniu, sama bliskość była tak cholernie intymna i podniecająca, nigdy nie chciałam tego kompletować.
|
|
|
|
Dodaj komentarz