 |
styyl.zyciaa.gnojaa.moblo.pl
cz.2 Bardzo trudno wraca się do wspomnień które dziurawią nasze serca ale jeszcze trudniej zapomina się o nich. Bo przecież to nie jest takie proste gdy rodząc jedno
|
|
 |
|
cz.2 Bardzo trudno wraca się do wspomnień, które dziurawią nasze serca ale jeszcze trudniej zapomina się o nich. Bo przecież to nie jest takie proste, gdy rodząc jedno uczucie wychowujemy dwa przeciwieństwa. I nagle, niespodziewanie rozum ucicha i triumfuje ślepe serce. Pycha, egoizm, zachłanność i niewdzięczność. Oto owoce danego mechanizmu. Łzy przez uśmiech, cierpienie i radość. Tu już nie cierpi ciało, tu już cierpi dusza. ZX
|
|
|
|
cz.1 Znów kolejny raz przerosły mnie emocje, moje myśli błądziły gdzieś wśród dawnych chwil, o których jeszcze rozum nie zdążył zapomnieć. Siedząc w pustym pokoju, zupełnie sam na sam z samą sobą, próbowałam przewinąć swoje życie jak film, by móc wrócić do początku i skrupulatnie próbować marzyć o tym jak mogłoby dotychczas wyglądać moje życie. Żyłam nie żyjąc, marzyłam nie mając marzeń, kochałam nie czując, byłam człowiekiem nie wiedząc co to tak naprawdę znaczy. Chciałam być szczęśliwa. Miałam ręce, nogi, dach nad głową, miałam wszystko czego pragnęłam, a i tak nie potrafiłam. Chciałam poznać smak życia. Zasiadając w wygodnym fotelu, odkopałam w magazynie swoich sentymentów, gdzieś na samym dnie pierwsze niezapomniane uczucie. Było ono bezgranicznie piękne ale i niebezpieczne. Była to największa słodycz i gorycz mojego istnienia, bo żeby była prawdziwa musiała przecież kosztować i boleć. ZX
|
|
|
|
Lubię chwile kiedy moje życie staje się zwykłą abstrakcją. Ekstrawagancją logiki, która traci swój sens. Sztuka niefiguratywna - tak to bym nazwała. Lubię fascynację i grę. Lubię też emocje, które wywołują uczucia i uczucia, które wywołują emocje. Lubię także ich brak. Przyznaję się do bezradności. Jestem niewolnikiem własnej duszy, a moja dusza jest niewolnikiem mojego ciała. Nieokiełznana i chaotyczna pielęgnuje ziarnko nienawiści.Lubię, gdy naiwne oczekiwania snują nowy plan. Moje subiektywne serce podporządkowuje sobie niezależne intencje. Pycha i obłuda. Lojalność ocieka kruchą ironią. Każda ideologia to indywidualność. Stąpam po cienkim lodzie. Wieje mi realizmem, osiągam perfekcję. Ja to wyspa dnia poprzedniego. Nic dodać, nic ująć. Lubię swoje życie, czytam między wierszami. Przekraczam granice przeciętności. Okruch lodu pęka, przebudza się moje serce. Zostaje żal i poczucie straty.. Dziękuję za wspomnienia. ZX
|
|
|
|
jest po 3 nad ranem a ja nie wiem o chodzi.
|
|
|
|
Życie jest jak origami. To sztuka składania. Składania marzeń, pragnień i uczuć w jedną całość. Miłość nigdy nie umiera do końca, zaś moja zagadka to czysta wątpliwość. Dziś, gdy moje serce jest pełne emocji wiem, że owa wątpliwość została rozwiana. Puenta jest prosta - dziś czuję, że jestem sobą. ZX
|
|
|
|
Od zawsze sama dla siebie byłam zagadką. Nie wiedziałam kim jestem, czego pragnę i czy moje życie ma sens. Miałam mnóstwo inspiracji, marzeń, uczuć, potrzeb i myśli. Za wszelką cenę chciałam być kimś. Czasami łapałam się na tym, że prawdziwe szczęście dawała mi niepewność. Byłam zwykłym beztroskim dzieckiem, które bało się własnych uczuć. Marzyłam o indywidualności. Nie istniał dla mnie czas ani granice. Byłam wolna, bo to miłość czyni człowieka wolnym. Konsekwencje były dla mnie nagrodą. Popełniane błędy sprawiały, że ból dla mnie nie istniał. Życie było piękne, zagadka nabierała barw. Gdzieś w głębi siebie odnalazłam bezpieczną przystań, w której moje serce popadło w niewolę samotności. Ograniczałam się do tego co konieczne. Grałam role - swoje i cudze. ZX
|
|
|
|
Tej nocy, gdy niebo zrównało się z ziemią a serce rozpoczęło delikatną walkę z moją duszą zrozumiałam, że w życiu popełniłam tylko jeden błąd. Nie pytałam dlaczego tak się dzieje.Nie szukałam winnych i nie chciałam wiedzieć co przyniesie mi jutro. Cierpiałam w ciszy żyjąc chwilą, a każda chwila była dla mnie wiecznością, którą zalewał bezbrzeżny ocean moich łez. Cierpienie jest sztuką, tyle że przecież serca nie lubią cierpieć. Ale wiecie co? Pochlebia mi ta możność wytrwałości - to jakby sprawdzian dla mnie. Zdam? Obleję? Nie.. to jest nie ważne. Przecież my jesteśmy do tego stworzeni choć niemoc nas zabija. Jakoś dziś wszędzie wszystko ucichło. Rydwan pragnień zbliża się ponownie. Echo niesie tylko smutek. Gdzie ta namiętność? Słońce zbledło, a serce wciąż liczy sekundy. Jak długo jeszcze? Przecież ja już nie boję się śmierci.. bo to chyba ona ma najwięcej życia? Powoli upadam. Widzę ciemność. Może to sens końca? Podnoszę wzrok i widzę ją.. Na śmierć nigdy chyba nie jest za późno. ZX
|
|
|
|
Jak nie potrafisz wytrzymać ze mną na codzień to w czasie okresu nie masz szans kotku . / slonbogiem
|
|
|
|
162 cm zwykłego surwysyństwa, tak to ja.
|
|
|
|
Nie pisze jak Bóg, ktory nie cierpiał jak pies.
|
|
|
|
Dodaj komentarz