 |
|
Nienawidzę tej słabości do niego, nienawidzę tego, że zna mnie tak dobrze, że wystarczy kilka marnych słów, a ja znów zatracam się w tym wszystkim, za każdym razem kiedy wyjdę już jedną nogą, wdrapuje się misternie na mur zwany miłością i chce uciec jak najdalej, on łapie mnie za drugą i ciągnie nie pozwalając odejść. A ja już chyba nie mam siły, żeby znowu próbować uciec, siedzę pod tym murem i czekam aż sobie o mnie znowu przypomni, kiedy znowu się mną zainteresuje, kiedy znowu chociaż na moment będę najważniejsza, kiedy będzie mój chociaż na chwile, tkwię w tym chorym układzie, egzystuje, nawet czasami uda mi się o nim zapomnieć, czasami udaje mi się być szczęśliwą, chociaż szczęście bez niego to już nie to samo.
|
|
|
|
W pewnym momencie to wszystko przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie, miłość przestaje być wytłumaczeniem na każde jego wybryki, serce przegrywa z rozumem i samo każe z tym skończyć. Bo tak będzie lepiej, przestajesz o nim myśleć tak jak kiedyś, już nie zajmuje twojej głowy przez cały dzień. Odchodzi stopniowo, z dnia na dzień jest lepiej, wspominasz, tęsknisz, ale to nie jest ta sama tęsknota co kiedyś. Nie oczekujesz spotkania z nim, a raczej tęsknisz za osobą którą kiedyś był, teraz jest nikim w twoich oczach i oczach twoich znajomych. Zaczynasz rozumieć dlaczego Ci go odradzali, dlaczego zawsze byli przeciw tej relacji, dlaczego truli dupe, że jest nieodpowiednią osobą. Zaczynasz rozumieć co zrobił z tobą, nie żałujesz, bo dzięki temu zmądrzałaś, może trochę późno, ale ważne, że to zrobiłaś. Masz nadzieję, że to koniec, koniec tego uczucia, tej bezradności i stania w miejscu, masz świadomość, że powoli się podnosisz, że niedługo wstaniesz i nie dasz się już zniszczyć.
|
|
|
|
Dodaj komentarz