 |
mogami-san.moblo.pl
naciskając klamkę pokoju usłyszał strzał broni.
|
|
 |
|
naciskając klamkę pokoju, usłyszał strzał broni.
|
|
|
|
stanęła przed nim, cała roztrzęsiona. zaciskając zęby, starała się na próżno powstrzymać łzy, spływające nieustannie po jej policzku. w drżącej ręce, trzymała przy skroni pistolet.
- zabiję się rozumiesz?! zabiję! - krzyczała dusząc się płaczem.
- uspokój się. jesteś w amoku, nie wiesz co robisz. oddaj mi ten pistolet. - mówił do niej. starając opanować się własne emocje, wyciągał ku niej dłonie.
- zabiję się! - zagryzła wargę na tyle mocno, że zaczęła sączyć się z niej krew.
- nie zachowuj się jak desperatka! zabij się z naiwności, no proszę! zabij się. - krzyczał z przekonaniem, że go nie posłucha.
- do końca życia będzie Cię dręczyć sumienie za to, że mnie nie kochałeś! - krzyczała w niebo głosy, ocierając rozmazany tusz końcem rękawa, wolnej ręki.
- rób co chcesz. jestem zmęczony tym całym przedstawieniem. wracam do swojej dziewczyny. ona jest warta uwagi, nie robiąc z siebie desperatki chcącej zwróci na siebie uwagę. - wyszeptał
|
|
|
|
obudziła się z niemym krzykiem w środku nocy. cała roztrzęsiona nie wiedziała co się dzieje.
kolejny raz zasnęła w ubraniu, po wypiciu butelki taniego wina.
nie zmywając wczorajszego makijażu, nie ściągając nawet szpilek.
leżała drętwo na łóżku trzymając w ręku chusteczkę.
to sen o nim, ją obudził. nie pamiętała szczegółów, ale zrozumiała jego przesłanie.
dotarło do niej, że jeżeli nam czymś zależy, to trzeba o to walczyć.
pomimo wszystko. pomimo przeciwności losu.
zagryzła wargę i gwałtownie podnosząc się z łóżka, chwyciła za płaszcz, wybiegając z mieszkania. biegnąc jak oszalała, targając swoją sukienkę. zobaczyła go na ich wspólnej ławce.
siedział w świetle jednej z latarni. było widać, tylko jego twarz.
podeszła delikatnie stąpając z nadzieją, że uda jej się wyrazić swoje uczucie.
wyciągnęła do niego rękę, a on patrząc na nią z z pogardą w oczach, wyszeptał :
'miłości nie można kazać czekać. spóźniłaś się
|
|
|
|
Dochodziła 00:00.Słyszałam jak z mieszkania odchodziły dzwięki muzyki,
śmiechy i rozmowy znajomych,po czym wszyscy znaleźli się na zewnątrz z kilkoma butelkami szampana. W powietrzu unosiły się strzelające fajerwerki,
a szampan lał sie już strumieniem.Wszyscy składali sobie życzenia przekrzykując sie nawzajem...
Jednak ja stałam tam sama ogrzewając nagie ramiona dłońmi hamując łzy
-Najlepszego kochanie!-usłyszałam głos mojego chłopaka.
Odwróciłam się i spojrzałam mu w oczy.Były błękitne.Wtuliłam mu sie w ramiona by nie dostrzegł łez..
Zamknęłam oczy po czym wyobraziłam sobie,że wtulam sie do kogos innego..Do właściciela brązowych tęczówek..Pomogło..
Jednak,gdy znów je otworzyłam czar prysł...koniuszkami palców wytarłam łzy, złapałam go za rękę i poszliśmy w stronę domu.
Udawałam kogoś kim nie byłam..Udawałam zakochaną i szczęśliwą..Ale on wiedział,ze nie byłam..jednak mimo to milczał.. A Nowy Rok okazał sie beznadziejny, gorszy od poprzedniego..Bo był zupełnie bez niego..
|
|
|
|
siedziała na brzegu łóżka z papierosem w ręku. jej źrenice rozszerzały się coraz bardziej.
łzy spływały po jej policzkach z coraz większą częstotliwością.
chwyciła do jednej z dłoni szpilki, do drugiej butelkę taniego wina i boso wybiegła z mieszkania. noc była pochmurna.
zbierało się na deszcz. usiadła na krawężniku ulicy i zaczęła pić czerwone wino prosto z butelki.
ocierając rozmazaną szminkę z ust, końcem rękawa, usłyszała cichy szept. doskonale znała ten głos. obróciła delikatnie głowę.
zaciskając wargę spojrzała na ciemną postać, doskonale znając te rysy. nie potrafiła powstrzymać łez.
starała się nie dać mu tej perfidnej satysfakcji, ale nie umiała zapanować nad sercem. podszedł do Niej szyderczo się uśmiechając.
wyczuła powiew zakłamania w powietrzu. zobaczyła w Jego oczach przeszywającą je nienawiść. mierząc ją wzorkiem odszedł.
przepełniony satysfakcją szedł dumnym krokiem. a ona siedziała sama na środku ulicy błagając Boga o to, aby potrafiła go znienawidzić.
|
|
|
|
tylko opakowanie walajace sie po podłodze.A w oczach pozostał smutek i łzy.
|
|
|
|
Usiadłam wygodnie w fotelu z kubkiem gorącej kawy w dłoni i tabliczką czekolady.
Przykryłam się kocem i sięgnęłam po czasopismo leżące na stoliku.Ułamałam mały kawałek czekolady i włożyłam go do ust.
Było mi ciepło i przyjemnie.Przeczytałam tytuł artykułu znajdującego się w gazecie:
"jak jesienia pozbyć się chandry?" Uśmiechnęłam się sama do siebie.Chandry?
Przecież jesień jest piękna!-powiedziałam w myślach,lecz po chwili uśmiech znikł,a moje oczy się zaszkliły..
-była piękna-powiedziałam na głos uświadamiając sobie,że ta piękna jesień jest już przeszłoscią..
Poczułam dreszcze na całym ciele,więc objełam gorący kubek dłońmi..
-Juz nigdy nie usłyszę opieprzu z Jego ust bym ubierała się cieplej..
Już nigdy nie usłyszę jego głosu,gdy mówił do mnie..pomyślałam.
No cóż..Piękna jesień musiała odejść,by brzydka mogła nadejść..
Ułamałam kolejny kawałek czekolady i zabrałam sie do czytania artykułu.
Po chwili z tabliczki zostało
|
|
|
|
podeszła do Niego i wręczyła mu paczuszkę. spuścił swój speszony wzrok, ówcześnie ujrzawszy jej przeszklone łzami oczy.
- zapomnę. - wyszeptała odchodząc. słyszał z oddali jak zanosi się płaczem.
kucnął i zaczął niezdarnie odpakowywać paczkę, delikatnie rozwiązując perfekcyjnie związaną kokardkę.
podnosząc wieczko ujrzał trzy rzeczy; paczkę żelek, papierosa i zapałkę.
żelki miały symbolizować ich wspólną miłość. obydwoje kochała równie bardzo.
papieros miał symbolizować jej uzależnienie od Niego.
a zapałka? zapałka miała symbolizować, niewykorzystane szanse. wierzyła, że uda się jej zapalić ją po raz kolejny,
ale On jej na to nigdy nie pozwolił.
|
|
|
|
poczuła Jego oddech na swoim karku. odwróciła delikatnie głowę spoglądając w Jego prześwietlone tęczówki.
w świetle słońca, wyglądały jeszcze bardziej niezwykle niż zazwyczaj.
zaczęła bawić się kosmykiem swoich platynowych włosów, nie odrywając wzroku od Jego pochłaniającego ją doszczętnie spojrzenia.
delikatnie zbliżał się do niej. czuła tylko swoje kołaczące serce, które oddawało odgłosy jak wirująca pralka.
modliła się o to, aby zaraz się nie obudzić. błagała Boga o to, aby chwila która właśnie trwała nie okazała się snem.
poczuła Jego chłodną dłoń na swoim biodrze. zaczął przesuwać opuszki swoich palców coraz wyżej.
uśmiechnął się do Niej zalotnie i zaczął delikatnie rozpinać guzik za guzikiem, jej bluzki.
wiedziała czego od Niej wymaga. zdawała sobie sprawę, że jeżeli nie spełni Jego żądania,
nie może liczyć na żadne nawet z plastikowych uczuć. zacisnęła wargi i dała mu w twarz. pokonała uczucie jakim do Niego pałała.
szacunek do samej siebie był dla Niej istotniejszy od miłości
|
|
|
|
To wtedy z moich oczu wydobyły się łzy..Ale nie były to łzy smutku, a wręcz odwrotnie.Były to łzy szczęścia!
Weszłam do domu zamykając drzwi i od razu udałam się do okna, by ostatni raz tego dnia na niego spojrzeć.
Stał i wpatrywał się w okno w nadziei,że coś dojrzy.I dojrzał.Mnie.
Uśmiechnął się po czym sięgnął do kieszeni kurtki i wyjął telefon po czym wybrał numer.
Zapomniałeś czegoś?-spytałam odbierając telefon.
-Tak,zapomniałem Ci powiedzieć..że bardzo mocno Cię kocham i,że juz tęsknie.Aa i zdejmij kurtkę,bo się zgrzejesz-powiedział,po czym się rozłączył,
uśmiechnął się szerzej, puścił oczko i odszedł.Stałam tam pare minut patrząc jak znika,po chwili otrzymałam smsa:
'Mówiłem Ci byś zdjęła kurtkę,bo będziesz chora! ;Wiktoria
"Po moich policzkach leciały ciche,delikatne łzy.
Łzy szczęścia,za którymi tęsknie do dzis..wierząc,że tylko takie będą odwiedzać moje policzki..
|
|
|
|
wróciła do domu po kolejnym spotkaniu z rzekomą miłością jej życia.
cała roztrzęsiona po kolejnej dawce wyzwisk z jego strony, po cichu ściągnęła szpilki, targając niechcący swoje ulubione rajstopy.
zamykając drzwi swojego pokoju, wybuchła spazmatycznym płaczem.
zrobiła niesfornego koka na czubku głowy, założyła za duży, rozciągnięty sweter i biorąc paczkę chusteczek wraz z butelką wina,
wyszła na zewnątrz. biegła przed siebie. boso, w deszczu w środku nocy.
nie wiedziała dokąd zmierza, łzy przysłaniały jej pole widzenia. potknęła się.
upuściła butelkę z winem, kalecząc sobie dłonie. delikatnie się podniosła. ocierając łzy rozmazała swój ulubiony tusz.
usiadła na krawędzi krawężnika, a jej źrenice rozszerzyły się do granic możliwości.
myślała o nim. właśnie wtedy, usłyszała ciche 'wszystko w porządku?'. słowa których tak bardzo potrzebowała.
musiała doprowadzić się do skrajnej rozpaczy, aby uzyskać krztę wsparcia.
|
|
|
|
Nigdy nie przestawaj się
uśmiechać, nawet jeśli jesteś
smutny, ponieważ nigdy nie
wiesz, kto może się zakochać
w twoim uśmiechu...
|
|
|
|
Dodaj komentarz