 |
|
"Lęk, że go utraci, lęk, że nie spełni jego oczekiwań, lęk, że traci czas dla niego, lęk, że poświęca mu zbyt dużo czasu, lęk, że robi dla niego zbyt wiele, lęk, że robi dla niego zbyt mało. Prawie cały czas się czegoś bała. "
|
|
|
|
"Tylko ktoś, kogo się kochało, mógł wywołać tak silną reakcję. Ktoś, kto Cię kiedyś kochał, wie, jak dotrzeć tam, gdzie najbardziej boli, zna Twoje czułe punkty, wie, które słowa i czyny najbardziej Cię zranią."
|
|
|
|
"Co mnie dziwi i wciąż na nowo zaskakuje, to sposób, w jaki smutek potrafi niespodziewanie dopaść człowieka. Żal, którego się spodziewamy, można jeśli nie opanować, to przynajmniej jakoś stłumić i znieść. Jednak żal lubi kryć się po kątach. Lubi spadać na Ciebie znienacka, przestraszyć, wykpić, odrzec z pozorów normalności. Żal usypia czujność i dlatego jego atak staje się jeszcze dotkliwszy."
|
|
|
|
A strach zdawał się czaić wszędzie - złośliwa, bezcielesna istota, która czekała tylko, aby żarówka zgasła, i teraz podpełzała do niej w ciemności, by ją wziąć w swoje zimne objęcia.
|
|
|
|
"Poszła fałszywą drogą, czuła, że zabłądziła. Miała smutny zwyczaj liczenia zawsze więcej na przypadek niż na samą siebie. Nie brakło jej odwagi: ale czuła się zupełnie bez sił. Opuszczona."
|
|
|
|
Ból bywa dziwny. Bywa jak wyrwa w pamięci, która robi z nami, co chce, trudno uchwycić granicę, gdy dopada, osiąga szczyt, odchodzi. Albo - od kiedy liczyć czas, kiedy się cierpiało,a kiedy nie cierpiało? Czy taki czas w ogóle istniał ?
|
|
|
|
Poczuła się bowiem bardzo samotna. Była to samotność, w której ma się ochotę odejść po cichu, zniknąć bez słowa. Bo komu i jak powiedzieć, i co, i po co. Nikt nie pojmie skargi. Nikt jej nie odpowie. Są sprawy, które trzeba zostawić własnemu biegowi, nie komentować ich, nie naprawiać, pozwolić, by same się toczyły.
|
|
|
|
(..) lecz nadal nie rozumiała ludzi. Bo ludzie kłamali i zdradzali, i kradli, i zakochiwali się w niewłaściwych osobach. Nie było na to rady. Nie istniała mała pigułka, która by sprawiła, żeby ktoś pragnął cię tak, jak ty jego.
|
|
|
|
Zapłacz, zapłacz, to wyplujesz duszę, pozwól sobie na płacz, to żaden wstyd, czasem dobrze zlitować się nad sobą. Bądź dla siebie dobra, płacz.
|
|
|
|
"Zapomnij o nich, " - powtarzał sobie w kółko. - Inaczej zwariujesz." Ale serce po prostu go nie słuchało. Wspomnienia, tak słodkie i tak gorzkie... zżerały go i karmiły zarazem. Aż w końcu poczęły blaknąć, traciły kontury, rozpływały się, były już tylko głuchym bólem, który odsuwało się na bok, by nie ranił serca. Po co wspominać coś, co zostało bezpowrotnie utracone?
|
|
|
|
Zastanawia mnie jak to jest, że ludzie stają się sobie tak bliscy, jakby znali się od wielu lat, widują się codziennie, spędzają ze sobą tyle czasu na ile nadarzy się okazja, a nagle wszystko diametralnie się zmienia, pada zwykłe cześć, aż wkońcu mijają się jakby byli sobie obcy....I do tego jeszcze dochodzi poczucie winy, że to właśnie Ja zrobiłam coś złego...
|
|
|
|
'musimy sobie zadać pytanie o sens życia, dlaczego jest tak, dlaczego nie inaczej, dlaczego nie rozumiem. I nie dziw się, jeśli nigdy nie będziesz spokojna i nie znajdziesz odpowiedzi. Nie możesz jej znać. Nikt jej nie zna. Ale możesz wierzyć. Każdego dnia wstaje słońce.'
|
|
|
|
Dodaj komentarz