 |
kinia10107.moblo.pl
To mnie zniszczyło. Świat mnie zniszczył ludzie mnie zniszczyli. Czuję się oszukana okradziona z dawnego optymizmu pozbawiona swojej rozdartej duszy brudna od wspo
|
|
 |
|
To mnie zniszczyło. Świat mnie zniszczył, ludzie mnie zniszczyli. Czuję się oszukana, okradziona z dawnego optymizmu, pozbawiona swojej rozdartej duszy, brudna od wspomnień. Pozostawili mnie taką zużytą, z otwartymi ranami i krwawym uśmiechem. Zmienili mnie - nie jestem już człowiekiem, nie mam serca, nie potrafię już kochać. Ukradli mi siebie, zostawili jedynie nędzne pozostałości potrzebne do ludzkiego życia. Zabrali mi wszystko z rozbitego wnętrza, pozostawili jedynie pustkę. Odeszli i stworzyli mnie nikim.
|
|
|
|
Najgorsze jest przywiązanie do drugiego człowieka, kiedy staje się dla Ciebie niczym narkotyk. Kiedy nie możesz funkcjonować bez kolejnej dawki, bez jego obecności. Kiedy każde kolejne spotkanie jest Ci coraz bardziej potrzebne i z każdym spotkaniem nie możesz się rozstać. Gdy w każdym dotyku, każdym geście i słowie widzisz coś co dodaje Ci sił, widzisz sens życia. To jest najgorsze, bo nieświadomie zabija Cię od środka, odbiera coraz większą część Twojej duszy, łamiąc przy tym serce.
|
|
|
|
Myśli są najczęstszym powodem śmierci. Ludzie umierają na samą myśl o chwilach, które się skończyły, o miłościach które odeszły, o każdym miłym wspomnieniu i sprawionym bólu. Przeszłość ich zabija.
|
|
|
|
Nasze uczucia zniknęły jak nocny deszcz, odeszły niczym lato pełne wspomnień, skończyły się jak letnia kawa o poranku i ciepła herbata w zimowy wieczór. Nasze serca przestały bić dla siebie, tak po prostu. Miłość odeszła cichutko, nie wyrządzając nikomu krzywdy.
|
|
|
|
Środek chłodnej nocy, a ja stoję przed oknem i spoglądam na piękne niebo. Szukam spadającej gwiazdy, która być może spełni moje największe marzenie. Mogę płakać. Przecież teraz nikt nie widzi moich łez. Jest mi zimno, okrywam się kocem myśląc jak bardzo potrzebuję Twoich ciepłych ramion. Siadam w kącie i uświadamiam sobie, że to wszystko już nie wróci. Duszę się łzami, brak mi tamtych dni, one dawały mi tlen, przepełniły moją duszę szczęściem. Nie mogę spać, zbyt wiele myśli krąży po mojej głowie, zbyt wiele wraca wspomnień. A wiesz co jest najgorsze? Tak jest co noc.
|
|
|
|
Cz. 2. Chce po raz kolejny pozostawić we mnie jedynie rany. Biorę kartkę i wypisuję wszystko to, czego nie zdążyłam mu powiedzieć i wszystkie resztki uczuć, które w sobie duszę. Rozpalam zapałkę, po chwili wszystko znika pod płomieniem. Uwalniam się. Udaję, że go nie znam. Chciałabym nie znać go naprawdę. Wiem, że zauważył, że to robię i twierdzi, że kiedyś taka nie byłam. Tak to prawda. Bo przeszłam to wszystko i to wszystko mnie zmieniło. Wiem, że teraz tu nie pasuję, bo ten świat jest już inny, wszystko się zmieniło, nic już nie jest jak dawniej. Nic. Nic prócz wspomnień.
|
|
|
|
Cz 1. Wiesz, tak siedzę i sobie myślę, że tego jednak nie da się wymazać. Nie potrafię zapomnieć o czymś co kiedyś zajmowało dużą część mojego życia. Nie potrafię zapomnieć o każdym szczęściu, każdej przyjemności, ale też sprawionym bólu i przykrych sytuacjach. Wiele było tych chwil, dużo emocji i sporo wspomnień pozostało. Dużo, za dużo. To wszystko siedzi w mojej głowie. A pamiątki? Zniknęły, nie mogłam na nie patrzeć. Chciałam się zemścić, choć w sumie sama nie wiem na kim. Usunęłam wszystkie zdjęcia upamiętniające tamten czas, spaliłam nasze wspólne, które wisiało nad moim łóżkiem. Spaliłam koszulkę z jego imieniem i wyrzuciłam te wszystkie liściki pisane na lekcjach. Ale to nic nie dało, ja nadal pamiętam, wracam do tego mijając go na ulicy czy będąc w miejscu, w którym wtedy byliśmy razem. Wierz mi, że chciałabym, żeby to zniknęło tak jak tamte wszystkie pamiątki. Chociaż mam mu do powiedzenia jeszcze wiele nie odezwę się, choć wiem, że na to czeka.
|
|
|
|
Moje obolałe serce - pełne krwawych ran, rozdrapanych blizn, miejscami nawet ogromnie popękane, zwykły mięsień bijący bo musi, już prawie rozerwany na małe drobinki. A w nim - ciche uczucia subtelnie zanikające, rozczarowanie i nadzieja, że może w końcu znajdzie się ktoś mogący je odbudować.
|
|
|
|
Co z tego, że w towarzystwie się śmieję, skoro w samotności płaczę. Co z tego, że wśród znajomych jestem zadowolona, skoro wracam do domu i nie potrafię się cieszyć. Co z tego, że mówię, że nic mi nie jest, skoro naprawdę moja dusza cierpi. Może i jestem choć trochę szczęśliwa, wiecznie chodzę uśmiechnięta, rozdaję każdemu nieco dobrego humoru, ale to nie zmieni tego, że czasem jeszcze płaczę do poduszki, jestem zagubiona chłodnego, samotnego wieczoru odczuwając ból i tęsknotę. Bo na zewnątrz mogę wydawać się szczęśliwą osobą, ale nikt nie wie, co naprawdę ukrywa się w środku.
|
|
|
|
Kolekcjonuję wspomnienia, zapisuję każde najlepsze w pamiętniku, który jest dla mnie niczym rzecz święta, zapamiętuję każdą chwilę, każdy obraz analizuję i rejestruję w swej głowie. Gromadzę wszystkie momenty, tworzę zbiór przeżyć, pamiątkę przeszłości, namiastkę szczęścia i bólu, zbieram części mojego życia, aby ich nie stracić, aby nie zniknęły gdzieś przysłonięte mgłą. Zostawiam je przy sobie by mieć do czego wracać, by kiedyś spojrzeć w tył i zrozumieć jak piękne potrafi być życie.
|
|
|
|
Zwykły szary dzień. Pobudka jak co rano o szóstej czterdzieści. Siedmiogodzinny pobyt w szkole, masa znienawidzonych twarzy i spojrzeń pełnych zawiści. Znów kartkówka z matematyki i kolejna jedynka do kompletu. Przerwy w gronie najlepszych przyjaciół, odpisywanie pracy domowej w pośpiechu. Znowu brak chęci na zwykły uśmiech, gdy wokół każdy się cieszy. Odrywam się od wszystkich idąc samotnie korytarzem. Ostatnio częściej tego potrzebuję. Jestem niczym szara myszka wśród tych wszystkich ludzi. Są tacy pełni życia, szczęśliwi. Tylko mi zawsze czegoś brakuje. Jestem jakaś inna. Wracam do domu i wykonuję te same czynności co poprzedniego dnia. Wieczorem patrzę samotnie przez okno i zastanawiam się czy może kolejnego dnia spotka mnie coś niezwykłego. Coś, co zapamiętam na długo. Coś, co uszczęśliwi moją duszę, wniesie do mojego życia odrobinę optymizmu. Dość mam tych monotonnych dni, zbyt wiele ich było już... zbyt wiele.
|
|
|
|
Tak już jest. Ludzie odchodzą, a Ty musisz zostać i po nich sprzątać./esperer
|
|
|
|
Dodaj komentarz