 |
|
Powinniśmy przyjmować wszystko ze spokojem i z lekkim sercem, bo odmiany losu we wszytskich swych przejawach biorą się niezmiennie z odwiecznych wyroków, dokładnie tak jak z samej istoty trójkąta wynika, że suma jego kątów zawsze równa się dwóm kątom prostym. Jeśli zastanowisz się chwilę nad tym, ze zdumieniem odkryjesz, że to prawda. Ta myśl daje nam cudowny wewnętrzny spokój: akceptować wszystko, poznawać i reagować spokojem ducha.
|
|
|
|
Myślę o moich mniej więcej rówieśnikach. Każdy niesie swoje. Coś. Samotność. Obojętność. Wewnętrzną śmierć. Poczucie niezrealizowania. Pieniądze, to znaczy ich brak. Obowiązki. Dzieci. Brak dzieci. Spieprzone małżeństwa albo ciągły brak stabilizacji. I zawsze tęsknota, za czymś. Za czym? Zawsze za czymś innym. Życie jest gdzie indziej. Zawsze. // Już tego nie chcę.
|
|
|
|
Nie ma znaczenia, jak dużo komuś dasz z siebie, jeśli nie są to odpowiednie rzeczy. Nieważne, jak szybko idziesz, jeśli idziesz w złym kierunku. Możesz przez cały dzień wkładać pieniądze do automatu na bilety, a i tak on nie wypluje puszki Coca Coli.
|
|
|
|
"Istnieją mądrzy ludzie, którzy nie są zdolni. Istnieją też ludzie zdolni, którzy nie są mądrzy. I oprócz nich istnieją całe tłumy ludzi niezdolnych i niemądrych, ale sprytnych i wygadanych.
I często oni zwyciężają."
|
|
|
|
Takie właśnie jest życie. Ma własne zasady. Każdy z tu obecnych musi przejść coś takiego. Jeśli nie przejdziemy przez złamane serce, jeśli nie przeżyjemy rozczarowań, jeśli nie napotkamy przeciwności losu jesteśmy niczym. Nieszczęścia, przeciwności sprawiają, że to, co silne, staje się silniejsze, a to co słabe słabsze. W życiu musimy oddzielić jedno od drugiego bo tak właśnie się stanie - słabe upadnie, silne będzie się rozwijać. To jest po prostu życie, takie są jego prawa. Ja chcę być silnym, ale żeby takim być musisz przejść przez te momenty zagubienia, smutku. Bo złamane serce i rozczarowania sprawiają, że potrafisz stanąć na wysokości zadania, jeśli masz wystarczającą siłę przebicia, kiedy spotyka Cię tego rodzaju kara - kara w życiu osobistym.
|
|
|
|
"W każdej silnej kobiecie jest pierwiastek słabości, który mężczyzna powinien chronić, nie wykorzystywać."
|
|
|
|
Jeden z moich przyjaciół, psychologów, podczas wykładu na temat zarządzania stresem przeszedł się po sali. Gdy podniósł szklankę z wodą, wszyscy pomyśleli że zaraz zada pytanie "czy szklanka jest w połowie pusta czy pełna". Zamiast tego, z uśmiechem na ustach, zapytał "ile waży ta szklanka?". Odpowiedzi były różne, od 200 g do 0,5 kg. Gdy skończyli, odpowiedział: Nie jest istotne ile waży ta szklanka. Zależy ile czasu będę ją trzymał. Jeśli potrzymam ją minutę to nie problem. Gdy potrzymam ją godzinę, będzie mnie boleć ręka. Gdy potrzymam ją cały dzień, moja ręka straci czucie i będzie sparaliżowana. W każdym przypadku szklanka waży tyle samo, jednak im dłużej ją trzymam tym cięższa się staje. Kontynuował: "Zmartwienia i stres w naszym życiu są jak ta szklanka z wodą. Jeśli o nich myślisz przez chwilę nic się nie dzieje. Jeśli o nich myślisz dłużej, zaczynają boleć. Jeśli myślisz o nich cały dzień, czujesz się sparaliżowany i niezdolny do zrobienia czegokolwiek. Pamiętaj by odłożyć szklankę.
|
|
|
|
“Chcę Cię taką zobaczyć, bez żadnego erotyzmu. Zobaczyć Cię całą, wszystkie blizny, wszystko, dokładnie wszystko. Patrzeć i widzieć duszę, która lśni pod cienką warstwą skóry, która pulsuje w żyłach, płonie w sercu. Chcę Cię taką zobaczyć.” ........
|
|
|
|
"Pocałuj mnie w sam środek mózgu."
|
|
|
|
'Doszedłem do wniosku, że w życiu nie ma żadnych ustalonych zasad. Robisz to, co musisz, żeby przetrwać. Jeśli to oznacza ucieczkę od miłości twojego życia, żeby zachować zdrowie psychiczne, to tak robisz. Jeśli to oznacza złamanie czyjegoś serca, żeby nie złamało się twoje, robisz to. Życie jest skomplikowane - zbyt bardzo, żeby były rzeczy pewne. Wszyscy jesteśmy rozbici. Podnieś osobę, potrząśnij nią i usłyszysz grzechot ich rozbitych kawałków. Kawałków, które rozbili nasi ojcowie, nasze matki, nasi przyjaciele, znajomi albo ukochani.'
|
|
|
|
"(...) zwinąłem się tak w kłębuszek i skuliłem niczym kociątko w zimie (...) bo ja mogę pozwolić sobie na ten luksus, żeby być opuszczony, chociaż opuszczony nie jestem nigdy, jestem tylko sam, by móc żyć w samotności zaludnionej myślami, bo ja jestem poniekąd dumny z Nieskończoności i Wieczności, a Nieskończoność i Wieczność chyba gustują w takich ludziach jak ja."
|
|
|
|
Nie kochamy ludzi. Gdy patrzę dookoła, to raczej widzę twarze pełne złości i nienawiści, w najlepszym razie twarze obojętne. Patrzymy na siebie wzajemnie z nieufnością, niechęcią i nie lubimy nie tylko obcych, często również ludzi, z którymi pracujemy, którzy powinni być jakoś bliscy – lecz my gotowi jesteśmy wietrzyć tylko zdrady. Opancerzamy się w swoim wąskim kręgu, traktując innych niemal jak wrogów. Mówimy pięknie i wzniośle o miłości, a nie stać nas na zwykłą życzliwość. Nie umiemy się przyjaźnić, nie umiemy się porozumiewać, ale jątrzyć – o, do tego jesteśmy wręcz uzdolnieni.
|
|
|
|
Dodaj komentarz