 |
digidigidammm.moblo.pl
Wszyscy mamy blizny zbieramy je przez całe zycie. Blizny po dzicinnych upadkch i szkolnych bójkach po wyciętym wyrostku i po dziecku wyjętym z brzucha w chwili kie
|
|
 |
|
"Wszyscy mamy blizny, zbieramy je przez całe zycie. Blizny po dzicinnych upadkch i szkolnych bójkach, po wyciętym wyrostku i po dziecku wyjętym z brzucha w chwili, kiedy jego serce już przestawało bić. Blizny po chwilach, gdy ciała nas zawodziły, nie spełniając naszych oczekiwań. I blizny wewnątrz, niewidoczne-od ostrych odłamków pijackiego krzyku rozpryskującego się po domu jak szkło ze szkolnego okna, od wyzwisk rzucanych w twarz na podwórku. Tych blizn nie pokazujemy nikomu, bo gdy je pokazujemy, ludzie odwracają głowy i zmieniają temat, a w najlepszym wypadku rozpoczynają licytację."
|
|
|
|
"(...)wtedy tak bardzo chce sie żyć. Z tym wszystkim, co cię kocha,z człowiekiem, którego się kocha. W tym cholernym życiu potrzebna jest miłość. Bez niej jest wieczna pustka która dusi, zabija męczy.I wtedy nie można być sobą. Jest się dla siebie zupełnie obcym. Tak zupełnie i bez reszty obcym dla samego siebie
|
|
|
|
'(...)Bo jak - w swiecie, gdzie wszyscy staraja sie przezyc za wszelka cene-osadzac tych, ktorzy decyduja sie na smierc? Nikt nie ma prawa ich osadzac. Kazdy zna ogrom swego cierpienia i tylko on sam moze ocenic, czy jego zycie ma sens(...)'
|
|
|
|
I znów zatęskniłem do bólu- do zwykłego fizycznego bólu, który skręca ciało jak ścierkę i nie pozwala myśleć o niczym innym...
|
|
|
|
"Długo nie odrywała od Niego oczu Ale nie dlatego że bezwiednie uległa jego fascynacji Całkiem celowo. Chciała po prostu zbadać czy wreszcie dozna tego samego wzruszenia jakiego doznawała tu jeszcze kilka tygodni temu. Gdy myślą krążyła koło tamtych spraw.. Nie nic z tych rzeczy. Nie czuła ani tęsknoty za Nim ani w ogóle żadnej melancholii. Najwyraźniej zmieniło się coś w niej samej . Opuścił ją tamten nastrój rozwijał się ówczesny romantyczny czad osuwający Jego i wszystko co Go dotyczyło''
|
|
|
|
Czy istnieje skala bólu? On wypełnia nas do granic wytrzymałości, a jednak go znosimy.
|
|
|
|
Ale jak nie dać się sobie, jak walczyć ze sobą, co w sobie zabić, by inne żyło?
|
|
|
|
(…)tak bardzo chce żyć. Z tym wszystkim, co się kocha, z człowiekiem, którego się kocha. W tym ch*****m życiu potrzebna jest miłość. Bez niej jest wieczna pustka, która dusi, zabija, męczy. I wtedy nie można być sobą. Jest się dla siebie zupełnie obcym. Tak zupełnie i bez reszty obcym dla samego siebie
|
|
|
|
Czy można normalnie żyć z taką przeszłością, jaką ma każdy z nas? Nie wiem. To zależy, jak się do tej przeszłości podchodzi.
|
|
|
|
"Wiesz, co sie dzieje, kiedy kogos zranisz? Kiedy kogos zranisz, zaczyna Cie mniej kochac. Taki skutek maja nieostrozne slowa. Ludzie zaczynaja cie mniej kochac."
"Atmosfera byla gesta od mysli i rzeczy do powiedzenia. Ale w takich momentach mowi sie tylko Male Rzeczy. Duze Rzeczy sa schowane w srodku, nie wypowiedziane."
|
|
|
|
(...)
- Słuchaj, cholernie mi jest ta książka potrzebna.
- Czy mógłbyś uważać, jak się wyrażasz, Snobku?
- Skąd ta pewność, że jestem snob?
- Bo wyglądasz na bogatego i głupiego - odpowiedziała zdejmując okulary.
- Mylisz się - odparłem. - Jeśli idzie o ścisłość, jestem ubogi i mądry.
- Nieprawda, to ja jestem uboga i mądra.
Patrzyła mi prosto w oczy. Jej oczy były brązowe. Zgoda, może i wyglądam na bogatego, ale nie pozwolę, żeby jakaś tam z Radcliffe'u - choćby nawet z ładnymi oczami - nazywała mnie idiotą.
- A na czym opierasz przekonanie o swojej mądrości? - zapytałem.
- Na tym, że nie poszłabym z tobą na kawę.
- Bo ja bym cię nigdy nie zaprosił.
- To właśnie dowodzi - wyjaśniła - że jesteś głupi.
|
|
|
|
"- A potem przyszła dżuma. Śmierć wędrowała od zagrody do zagrody, najgroźniejsza była dla dzieci. W niektórych rodzinach poumierały wszystkie, w innych przeżyło jedno albo dwoje. Bardzo wielu twoich przodków było w tym czasie dziećmi, Hansie Thomasie. Ale żadne z nich nie umarło.
-Skąd wiesz? (...)
-Ponieważ siedzisz tutaj i patrzysz na Adriatyk(...) Prawdopodobieństwo, że ani jeden z twoich przodków nie umarł w okresie dorastanie jest jak jeden do wielu miliardów(...) Wszyscy twoi przodkowie dorośli i mieli dzieci nawet w czsie najpoważniejszych katastrof, a nawet wtedy, gdy śmiertelność wśród dzieci była niewiatygodnie wysoka. Wielu chorowało, ale jakoś się wykaraskali. Tak więc wiele set miliardów razy byłeś o włos od śmierci."
|
|
|
|
Dodaj komentarz