 |
|
Wiem, że chce, że lepiej sama bym sobie tego nie zaplanowała. Z tym że ludzie zmieniają zdanie, zawodzą. Boję się zostać bez furtki, nie móc odwrócić się i wyjść, a przecież często mam taką potrzebę. Może właśnie przy Tobie się jej pozbędę.
|
|
|
|
Chyba miałam w życiu więcej szczęścia niż rozumu. Widzę to dopiero, gdy obserwuję sytuację, które kiedyś dotyczyły mnie, z innej perspektywy. Czuję smutek, ale bardziej czuję ulgę, że nie będzie dane mi przeżywać tego znowu i znowu. Nie poczuję pogardy, zniewagi. Nie będę musiała płonąć gniewem. Uczucia są skomplikowane, myślisz, że nad nimi panujesz, że decydujesz o swoim życiu. Budzisz się pewnego ranka i wiesz, że jeszcze chwila i nie zostanie z Ciebie nic. Nie będzie już czego ratować. Wiesz, że gubisz się w tym wszystkim, ale nie potrafisz podejmować racjonalnych decyzji. Jesteś tylko pacynką i nawet nie wiesz, kto pociąga za sznurki.
|
|
|
|
Coś się stało. Trochę tak, jakby mi niczego nie brakowało. Plany na przyszłość, sens istnienia, radość od samego na Ciebie patrzenia. Wiem, że będziesz, nawet jeśli żadne z nas tego nie słyszało. Stabilność, której u mnie samej zawsze było bardzo mało.
|
|
|
|
Potrafię zaufać i mi zaufano. Kiedyś, większość czasu byłam wiecznie krwawiącą raną. Chociaż wszystko to wydaje się niemożliwe. Chce budzić się przy Tobie rano. Nie tylko rano. W południe. W nocy. Czy chodzić wiecznie niewyspaną. I gdyby nie to wszystko i nie oni wszyscy, nigdy nic by nie było takie samo. Dzisiaj widzę coś więcej, niż dotychczas serce mi pozwalało.
|
|
|
|
Chcę, pragnę, żebyś był, potrzebuję Twojej obecności. Już nie czuję złości czy zawodu miłości. Patrząc w Twoje oczy, najczęściej myślę o wspólnej przyszłości.
|
|
|
|
Zatrzymać się na chwilę, nie patrząc, co masz za sobą, tylko co jeszcze Cię czeka. Zawsze będziesz tylko Ty. To, co Cię otacza, gdzieś umyka, prędzej czy później. Nie buduj na tym swojego życiowego spełnienia. Jedyną osobą, która może Cię uszczęśliwiać przez resztę życia to tylko i wyłącznie Ty sama.
|
|
|
|
Zagłębiam się w otchłań rozpaczy, a z minuty na minute jest jeszcze gorzej. Ambiwalencja uczuć już nie pozwala mi normalnie funkcjonować. Przestaje rozumieć cokolwiek. Mam wrażenie, że nic nie ma znaczenia. Dni zrobiły się znowu ohydnie szare, a uśmiech słońca mnie nie rozwesela. Zgubiłam się w swoich abstrakcyjnych wyobrażeniach. Może jeszcze teraz uda mi się wyjść niezauważona. Nie zostawiając sobie na pamiątkę żadnej, nawet malutkiej blizny.
|
|
|
|
Mam ochotę rzucić wszystko i tylko trzymać Cię za rękę idąc przez życie.
|
|
|
|
Jeśli nie masz pewności czy to ten i zastanawiasz się czy dobrze robisz, wtedy już na pewno zrobisz źle. Myślałam, że zdanie „to się po prostu czuje” jest infantylne. Jak można coś po prostu wiedzieć? Coś co ma decydować o tym jak będzie wyglądała reszta Twojego życia. Czy będzie ono zwykłe, nudne i niewarte przeżycia. Czy jednak będziesz tym nielicznym procentem, któremu udało się odnaleźć to co dla każdego jest najważniejsze - swoje miejsce na ziemi.
|
|
|
|
Wiem, że jeszcze nie byłam gotowa, ale czy na to można się przygotować? Miałeś przyjść i odejść jak każdy inny. Potrzymać mnie za rękę i spowodować, że na mojej twarzy pojawi się kilka banalnych uśmiechów. Tylko tym razem Twoja ręka zbyt dobrze pasowała do mojej. Twój uśmiech, gdy patrzyłam z tym głupim wyrazem twarzy w Twoje oczy, był zbyt szczery. A moje poczucie kontroli nad tym co czuję i jak czuję przestało istnieć.
|
|
|
|
Przychodzą i odchodzą, jak chmury na niebie. Ułamek sekundy i wszystko jest na swoim miejscu. Znów potrafisz nie czuć nic. Lecz jakiegoś dnia przychodzi i nie chce odejść. Czas zatrzymuje się w miejscu, a chmura na niebie razem z nim. Dopiero wtedy zaczynasz rozumieć, że nie można panować nad emocjami, nawet gdy robiłaś to już miliony razy.
|
|
|
|
Mówili naucz się być szczęśliwa sama z sobą, dopiero wtedy będziesz mogła dzielić szczęście z kimś innym. I oto jestem, a gdzieś tam jesteś też Ty, czy to już ten moment?
|
|
|
|
Dodaj komentarz