|
proza życia przytłoczyła poezję i czułość.. widzę Ciebie słyszę głos, nie czuję dotyku, często myślę o tym do bladego świtu.. kiedy myśle o Tobie to bezsilność znowu czuje . czemu właśnie teraz mój umysł nie szwankuje powiedz jak zapomnieć ? powiedz a spróbuje ! tracę Ciebie z oczu Twój obraz się rozmywa .. .właśnie nadszedł czas żeby z prawdą się pogodzić. życie zepsuło nas już dawno.
|
Dodaj komentarz
