|
I przyszedł w końcu taki wiek, kiedy ma się tą świadomość, że powinno się już ustatkować - mieć kochającego partnera, dzieci, własny kąt. Tymczasem siedzę zduszona w tym samym miejscu, w którym dorastałam, z depresją i pustką, ze świadomością samodzielnego kredytu na kilkanaście lat, bez nawet jednej znajomej, która pragnęłaby czerpać z życia garściami równie mocno jak ja, bez drugiej połówki i perspektyw. Nie umiem sobie z tym poradzić. Co poszło nie tak? / tonatyle
|
Dodaj komentarz
emoevelyn:
Uwielbiam Twoje teksty.Pamiętaj, że zawsze mogło być gorzej; mogłabyś wyjść za kogoś, kto by cię olewał i nie szanował, mogłabyś mieć swój kąt, być w nim i w jednej chwili stracić pracę i nie mieć za co go opłacić. Wszystko dzieje się w naszym życiu po coś i chociaż ciężko czasem zrozumieć sens tego, co się dzieje to trzeba czekać aż świat w końcu otworzy nam drogę dalej. Jestem w stanie cię zrozumieć. 1o lat temu byłam w podobnej sytuacji. Marzyłam się wyrwać z pustego domu, poznać kogoś. Udało się. Jedyna sprawa, która ode mnie nie odeszła to samotność. Tak samo jak Ty nie mam ani jednej znajomej, która chciałaby poświęcić mi nawet najmniejszą chwilę.
