Chce szybko przejść tylko do kuchni i wrócić do swojego pokoju,który nadal jest mój..mimo,że już dawno nie mieszkam z rodzicami.Gdzieś w kącie,na kanapie znów siedzi moja Matula.Przegląda album ze zdjęciami,a z jej oczu płyną łzy.Nie potrafię jej pocieszyć. - Dlaczego lekarze nic nie robią? - zwraca się do mnie coraz bardziej płacząc. Opuszkiem palca przejeżdża po twarzy brata uwiecznionej na zdjęciu. Ja nadal milczę. Do moich oczu cisną się łzy. - Patrz Dawidku jacy tu byliście obaj szczęśliwi. - wskazuje mi jedno ze zdjęć, które było zrobione kilka miesięcy temu. Biorę głęboki oddech by nie okazać swojej słabości w takiej chwili. - Mamo.. - przerywa mi zanim zdążę coś powiedzieć. Ona wszystko rozumie, wie. Nie potrzebuje moich słów i zapewnień, że będzie dobrze. Ona potrzebuje faktów tak samo jak ja. - Wierzę, że te Święta przyniosą w końcu coś dobrego dla Nas. - zamyka album i odkłada go na półkę. Oddala się ode mnie, do kuchni biorąc się znów za pracę by o tym nie myśleć. | dearmad

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!