Został mi właściwie jeden miesiąc, w którym możliwie jeszcze go zobaczę, więc wszem i wobec obiecuję, że jakoś go złapię i powiem, co czuję. Najwyżej już do końca życia nikomu się nie pokażę, ale muszę mieć pewność, że zrobiłam wszystko, co mogłam i zrobiłam to dobrze. Trzeba w końcu zrobić coś z tym życiem, a gdzieś słyszałam, że lepiej żałować tego, co się zrobiło niż tego czego się nie zrobiło. Nie mogę wiecznie biegać i narzekać na swój los, jednocześnie nic nie robiąc, aby było lepiej, bo przestaję już wytrzymywać z samą sobą. Pewnie niektórzy stwierdzą, że i tak tego nie zrobię, ale wierzę, że mi się uda. A więc mam czas do końca kwietnia - czas start.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!