Kiedy wreszcie przyznam się przed sobą jak bardzo zawiniłam? Jak zniszczyłam sobie życie? Jak skalałam je , splamiłam , pogniotłam i deptałam. Jak poniżałam swoją człowieczość. Jak karciłam ją za to, że jestem. Kiedy uderzy we mnie w końcu strumień nagromadzonych skaleczeń i zadrapań. Denerwuję się. To wszystko wisi pod sufitem. Skrapla się. Chcę odejść teraz, czując ten ciężar. Czując spoczywające na barkach opuchlizny i siniaki. Ściany się walą a ja przygnieciona płaczę w dywan. W rękawy. W pustkę. Płaczę, bo ciężar miażdżąc kości rozdarł serce. Rozdarł dusze , płuca, wątrobę , nogi , nerki. Ale dotyk ciszy nadal mnie pali. Nie dogniótł mnie do podłogi. Głupia, ślęczę pod skałą występków. Diagnoza okrutna, wprost proporcjonalna do skradzionych grzechów - będziesz żyć - zachichotało lustro.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!