czemu nie potraficie ze mną rozmawiać? czemu tak najzwyczajniej nie możecie usiąść, wysłuchać, doradzić. zawsze tylko słowa krytyki. Wymagacie tak wiele.. a skąd mogę mieć siłę i wiarę we własne możliwości , jak nawet nigdy jej we mnie nie zbudowaliście. wszystko co zawsze słyszałam to słowa krytyki. a takie proste gesty i czyny, słowo kocham ? gdzie to wszystko, tak bardzo potrzebowałam czuć waszej miłości, nie chce się niczego domyślać. chce wiedzieć że zawsze mogę na was liczyć, a tymczasem wiem że jesteście ostatnimi osobami, do których mogłabym przyjść ze wszystkim.. z każdym problem, z każdym zawahaniem , z niepewnością.. przykre to bardzo dla mnie i bolesne. Kropka.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!