I iść tak tą drogą. Ulicą małego miasteczka, o zachodzie słońca, pośród szczekania psów z oddali. Iść tak przed siebie, z małym plecakiem i dużą gitarą w wytartym pokrowcu, nasłuchiwać węglowych pociągów. Nucić pod nosem jakieś piosenki. I wtedy właśnie przychodzi do głowy, że niczego w tej chwili nie brakuje, że można właściwie spędzić tak życie wiecznie w drodze na peron, w drodze na przyszłość, na nadzieję. Że nic się tak naprawdę nigdy nie zmienia, że można darować sobie wszystkie dramaty i szlochy, że nie ma już nic do osiągnięcia i wszystko jest takie, na jakie wygląda. Szczekają psy, a gdzieś daleko ludzie wołają do siebie w języku, który jest mój i którego nie rozumiem.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!