Zwyczajna dziewczyna przesycona szarością swego życia Ma dosyć błądzenia po tym nędznym świecie Chcąc uciec przed ludźmi zamyka się w pokoju Bierze narzędzie i kaleczy swe ręce... Krew po nich spływa jak woda w potoku Ledwo już patrzy,wierząc,że zaraz odpłynie Do życia w pięknym raju szczęśliwa na wieczność Nie wie jednak jeszcze,że życie tak łatwo nie przeminie... Musi przejść jeszcze długą drogę Śmierć sama po nią przyjdzie Sama zepchnie ją do studni bezdennej W której nie znajdzie swego miejsca i choć będzie chciała-już stamtąd nie wyjdzie...

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!