|
W każdym czasami coś pęka, nie pozwala przez określony czas wyrwać się z obłędu. Świat posuwa się do przodu, a Ty wciąż tkwisz w jednym punkcie. Znasz to? Każdy oddech sprawia ból, jakby wbijany nóż w sedno serca. Cierpisz. Sięgasz wówczas po żyletkę i drżącymi powiekami spoglądasz na spływającą krew. Powieki stają się niewyobrażalnie ciężkie. Płaczesz, gdy tylko jesteś sama, pod prysznicem, czy w wannie. Nie usłyszą Cię tam, strumień wody stłumi Twoje łkanie. Masz depresję, powoli wpadasz w nałogi. Niszczysz siebie, swoje ciało, upadasz, staczasz się. Nikt nie wyciąga ręki, prawda? Żyjesz tylko dlatego, że mimo bólu, który Ci funduje, nie chcesz Jej opuścić? Kochasz Ją, wiedząc, że nie czuje tego samego? Pewnego dnia coś w Tobie pęknie bezpowrotnie, nie martw się, pokażesz im wszystkim, że nie czynami, a słowami uderzyli silniej aniżeli pięścią. Umierasz, aż w końcu sama się wykończysz. Pożrą Cię żywcem. Wiem to, przecież jestem taka sama - krucha i wrażliwa. Mnie też łatwo zniszczyć.
|
Dodaj komentarz
