 |
|
widzisz ideał, obraz jakby wyjęty z Twojej głowy i wykonany specjalnie dla Ciebie, wyrzeźbiony, odlany, wykuty, ulepiony według każdego Twojego kaprysu, wypolerowany, żywy i jakby stojący tu tylko dla Ciebie. Miliony iskier, miękkie i ciepłe włosy, usta, krwiste, wyraźne, kości policzkowe jak rzeźbione w marmurze, oczy w kradzionym kolorze nieba, dłonie, które nie muszą Cię dotykać, żeby wywoływać dreszcze, linie obojczyka i ramion wyznaczające granice wszechświata, wszystko takie gładkie, takie perfekcyjne. Stoi przed tobą idealna liczba kilogramów, pulsującej, czystej miłości, a Ty wyczuwasz trzaski w powietrzu i słyszysz najmniejszy ruch każdego ścięgna, każdy szelest skóry, krew, gorącą, czystą, płynącą przez aorty, słyszysz serce, duże ciepłe, uderzające o żebra raz i jeszcze raz i jeszcze raz i jeszcze raz i aż chce Ci się krzyczeć, bo czujesz, że właśnie zgubiłaś gdzieś swoje i wiesz, już wtedy wiesz, że nigdy więcej go nie odzyskasz.
|
|
|
|
wydawało mi się, że moje największe wyzwanie w życiu było tym które mi postawiłeś, kiedy musiałam cię zwyczajnie zdobyć, żeby cię zwyczajnie mieć. jednak byłam omylna bo moim największym życiowym wyzwaniem, również postawionym przez ciebie było to, kiedy kazałeś mi być zwyczajnie szczęśliwą. zwyczajnie bez twojej obecności.
|
|
|
|
i nagle, tak z dnia na dzień uświadamiasz sobie, że stał się dla ciebie czymś na wzór tlenu, a może naprawdę to nim teraz oddychasz? jego każdym chociażby najdrobniejszym gestem. jego perfumami unoszącymi się w powietrzu i uśmiechem, za który jesteś zdolna oddać życie. jego głosem, który zdaję się być lekarstwem na wszystkie rany i jego dłońmi, tak idealnie pasującymi do twoich. jego sercem i bliznami na całym ciele. jego ciemnymi oczami i pełnymi ustami. nim całym. tak.. to nieprawdopodobne. kochać kogoś tak mocno, że aż boli. kochać kogoś tak bardzo, że żyjesz dzięki i głównie tej osobie.
|
|
|
|
zabierz mnie na kawę, do kina, na pizzę, na spacer, na lody, na basen. kup kwiatka, czekoladę, lizaka. zerwij stokrotkę, zrób bukiet z jesiennych liści, pocałuj tak, by cały świat zobaczył, że nikomu nie uda się nas zniszczyć.
|
|
|
|
oczywiście, że żadnego innego nie pokocham już tak jak Jego. jednak będę starać się znaleźć oczy, w które mogę spoglądać z podobnym spokojem, jak w Jego. będę szukać uśmiechu, który choć w minimalnej części będzie dla mnie tak samo czarujący, jak Jego uśmiech. będę szukać uścisku, w którym będę czuć się prawie tak samo bezpiecznie, jak w Jego ramionach. będe szukać człowieka, któremu chociaż po części zaufam tak, jak ufałam Jemu./ veriolla
|
|
|
|
Chciałabym tylko być z kimś, komu na mój widok żołądek wywracałby się do góry nogami, a kolana zaczynałyby odmawiać posłuszeństwa. Kogoś, kto uśmiechałby się pod nosem do swoich myśli o mnie i komu przed każdym spotkaniem drżałyby dłonie. Chciałabym tylko, zawrócić komuś w głowie, zupełnie nieświadomie zrobić coś takiego, że nie mógłby przestać o mnie myśleć, być dla kogoś tą najważniejszą, jedną, niezastąpioną i idealną, tą, którą kocha się bezwarunkowo i robi się rzeźnie każdemu, kto próbuje jej zaszkodzić. Chciałabym zobaczyć miłość, zobaczyć, a nie tylko słuchać o niej.
|
|
|
|
Chciałabym znów każdego dnia przyglądać się jego tęczówkom, bez opamiętania móc pochłaniać ich barwę i nadal mieć ten cholerny nie dosyt. Chciałabym znów jego źrenic, w których oprócz pustki znajdowałam się jeszcze ja. Tych warg, które tak idealnie układały się w uśmiech, które mówiły tak wiele. Dłoni, ściskających w sobie moje, nieco mniejsze. Klatki piersiowej, ogrzewającej ciało jednocześnie tuląc je do siebie z całej siły. I serca.. mieszczącego w sobie cały mój świat. Chciałabym znów jego.
|
|
|
|
jeśli nie chcesz być w moim życiu, to Cię nie potrzebuje. Wyjdź. Ale do cholery, zabierz wszystko co z Tobą związane, każdy szczegół, który zostawiłby przy mnie część Ciebie, sprawiając, że dalej będę Cię potrzebować.
|
|
|
|
Musisz wrócić, musisz wrócić, bo musisz być tutaj, rozumiesz ?! Musisz, bo się rozpadnę, bo niedługo rozpuszczę sobie soczewki od ciągłego płakania i żołądek też rozpuszczę tabletkami z wódką i kawą; musisz, bo to już jest coś więcej niż to, że Twój brak boli, to jest agonia, choroba psychiczna, chęć zawiązania naszych żył na supeł, to fakt, że bez Ciebie jestem niekompletna, to jak dziura po kuli, awaria systemu, ciągłe rozgrzebywanie czegoś co chciałoby już zostać zapomniane, zakopane, chociaż na chwilę, to jest przerażająca prawda, że wciągnęłam się tak bardzo, że bez Ciebie po prostu jestem w stanie, nie mam siły, nie jestem zdolna do niczego.
|
|
|
|
czy to możliwe? zamknąć całą swoją nadzieję w kilku słowach? w kilku gestach, w jednym sercu, jednej parze oczu? przymykam oczy i uśmiecham się, doskonale znając odpowiedź..
|
|
|
|
Co mam zrobić dziś zrobię jutro albo wcale.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
