 |
|
Kiedyś ją nawlekali. Prowadzili nitkę wzdłuż kręgosłupa, owijali między miednicą i tworzyli gorset wokół żeber.
Igłę wkładali nosem, wyciągali pępkiem i robili kokardę, a jakże dumni byli ze swego dzieła!
A teraz wcale nie jest niezrównoważona, wcale nie jest szalona, po prostu kocha bicie dzwonów i pogrzeby, żonkile i nasturcje, wrzucane do grobu, zapach świeżo skopanej ziemi i plamkę uciekającego światła, ku górze lub ku dołowi.
Wystukuje palcami, bicie serca, czasem ono zamiera, gdy zbyt mocno ściśnie palce, gdy zbyt mocno wciśnie nóż,
a przecież chciała kroić tylko chleb, tylko chleb.
|
|
|
|
Wydaje mi się, że jesteśmy nierozłączni...
Że to po prostu już się stało i że tak będzie zawsze.
Że jeśli nawet zostanę zapisem w Twojej pamięci, jakąś datą, jakimś wspomnieniem,
to i tak będzie to jak powrót do czegoś, co się tak naprawdę nie odłączyło.
Po prostu się przesunęło na koniec kolejki osób istotnych
Niezależnie od tego, co się zdarzy, co zdecydujesz, i tak będzie mi się wydawać, że jesteśmy nierozłączni.
|
|
|
|
Ale róże ciągle lubię i gdy już się uspokoję tego 31 stycznia i gdy wieczorem piję herbatę z rumianku i słucham jego ulubio nego Cohena, to myślę, że on jest właśnie jak róża. A róża ma też kolce. I myślę, że można płakać ze smutku, że róża ma kol ce, ale można również płakać z radości, że kolce mają róże. Kol ce mają róże. To jest ważniejsze. To jest znacznie ważniejsze. Mało kto chce mieć róże dla kolców...
|
|
|
|
Czy wiesz, że łzy się śmieją, kiedy są za duże?
|
|
|
|
..i w jakimkolwiek miejscu sie znajduja, niech pamietaja zawsze, ze przeszlosc jest klamstwem, ze pamiec nie zna drog powrotu, ze cala dawna wiosna jest nie do odzyskania i ze najbardziej plomienna i
|
|
|
|
zawsze potrafiłem zafajdać swoją miłość, jakbym chciał sobie sam udowodnić, że na nią nie zasługuję.
|
|
|
|
Nie myślę o tym, co czuję, ani o tym jak się czuję. O wszystkim, byle nie o tym, myślę o Tobie, o tym, co się dzieje, o innych, o książkach, o nauce albo wcale. Byle nie myśleć o sobie. Odsunąć to od
|
|
|
|
Bo ja potrzebuję pewności. Jakiejś umowy, że tym razem się nie zawiodę, że nie będę musiała leczyć duszy z przedawkowania rzeczywistości i że nie będzie koniecznie ochładzanie serca z gorącego rozcza
|
|
|
|
Kiedyś Ci opowiem, jak puste były wieczory bez Ciebie. Gdy za towarzystwo robiła muzyka, herbata, koc i Twoje zdjęcie. Powiem Ci, jak smakowały moje łzy i tęsknota, której nie dało się opisać słowami
|
|
|
|
Nie przynależę do świata normalnych, ani do świata obłąkanych, dlatego ta samotność ma wymiar skrajnej pojedynczości. Jest mi broniony wstęp do pierwszego, przed drugim bronię się rozpaczliwie. A poz
|
|
|
|
Banalny słońca wschód, przewidywalny zachód. Poranki nie cieszą mnie, rozczarowują noce. Nudzi mnie Nowy Jork, nie zachwyca Paryż. Styczeń, luty, maj; już wiem, że nigdy nie będziesz mój.
|
|
|
|
Wiele jest takich rzeczy, które już dawno byśmy wyrzucili, ale boimy się że ktoś mógłby je znaleźć.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
