 |
|
"Możliwe, że te wszystkie pytania, które domagają się potwierdzenia miłości, które ją mierzą, badają, przesłuch*ją, również niszczą ją w zarodku. Możliwe, że nie jesteśmy w stanie kochać właśnie dlatego, że domagamy się czegoś od tego drugiego (miłości), zamiast podchodzić do niego bez żadnych wymagań i pragnąć wyłącznie jego obecności."
|
|
|
|
"Byłeś dla mnie czymś więcej niż tylko zwykłym życiem... czymś szlachetnym, czystym. Świat wydawał mi się lepszy bo Ty w nim byłeś, a dobroć bardziej realna bo Ty istniałeś..."
|
|
|
|
Po pierwsze, Zuza była dorosła. I sama jak palec. Owszem, miała gdzieś resztę ręki, ale właśnie – miała ją gdzieś. Duże, brązowe oczy Zuzy mieściły tyle niepokoju, tęsknoty i smutku, że na łzy nie było w nich miejsca. Nigdy nie widziałam, żeby Zuza płakała. Zuza zawsze była pogodna i uśmiechnięta, tylko te oczy nie pasowały.
|
|
|
|
Twoje bezwładne ręce milczą w kieszeniach. Jeśli chcesz wiedzieć, nigdy nas nie było. Jeśli chcesz wiedzieć, teraz też nas nie ma. To jest minuta ciszy po nas. I jeśli nawet się kochamy to tylko oddzielnie. Jesteś tak bardzo egoistyczny, że sam siebie tylko bierzesz
|
|
|
|
Jeśli nie było się całowanym w paryskie jesienne popołudnie, w ogóle nie było się całowanym.
|
|
|
|
Zdarłem z niej koszulkę. Błyskawicznie rozpiąłem resztę. Ściągnąłem sandały. Jak szalony zacząłem ścigać cień jej niewierności; lecz trop, którym podążałem był ledwie wyczuwalny, właściwie nie do odróżnienia od urojeń wariata.
|
|
|
|
Właściwie była mi nawet dosyć potrzebna chwila odpoczynku w tym ujeżdżonym, śmiertelnie przerażonym fotelu na biegunach, zanim ruszę tropić bestię zaszytą w jamie – kto wie, gdzie – a potem odciągnę do tyłu napletek pistoletu i przeżyję rozkoszny orgazm zduszonego cyngla: zawsze byłem posłusznym uczniem czarownika z Wiednia.
|
|
|
|
Lolito, światło mojego życia, ogniu moich lędźwi. Grzechu mój, moja duszo. Lo-li-to: koniuszek języka robi trzy kroki po podniebieniu, przy trzecim stuka w zęby. Lo. Li. To.
|
|
|
|
Miała takie dobre serce, taka była koleżeńska, że oddałaby się, przypuszczam, pierwszemu lepszemu żałosnemu stworzeniu albo złudzie, staremu złamanemu drzewu lub jeżozwierzowi w żałobie, z prostej sympatii i współczucia.
|
|
|
|
Wyobraź mnie sobie; nie zaistnieję, jeśli mnie sobie nie wyobrazisz.
|
|
|
|
Na imię miała Lo, po prostu Lo, z samego rana, i metr czterdzieści siedem w jednej skarpetce. W spodniach była Lolą. W szkole Dolly. W rubrykach – Dolores. Lecz w moich ramionach zawsze była Lolitą.
|
|
|
|
jesteśmy stworzeni dla siebie - szepnęła. - może przeznaczeni sobie? ale przecież nic z tego nie będzie. szkoda, ale gdy nastanie świt, rozstaniemy się. nie może być inaczej. musimy się rozstać, by się wzajemnie nie skrzywdzić. my, przeznaczeni sobie. stworzeni dla siebie. szkoda. ten lub ci, którzy tworzyli nas dla siebie, powinni zadbać o coś więcej. samo przeznaczenie nie wystarcza, to zbyt mało. trzeba czegoś więcej. wybacz mi. musiałam ci to powiedzieć.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
