 |
|
Nie zwracała uwagi na milczących ludzi, posągi z bijącymi sercami.
|
|
|
|
Patrzyli jak ludzie się rozchodzą. Rozpływali się niczym musujące tabletki w wilgotnym powietrzu.
|
|
|
|
Poczuła nagle, jak bardzo go kocha. A może zawsze go kochała? Możliwe. Nie mogła mówić, ale pragnęła, żeby ją pocałował. Chciała, żeby wyciągnął rękę i przytulił ją. Usta, szyję, policzki. czekała. Jej skóra tęskniła.
|
|
|
|
Świat to taki wstrętny gulasz, pomyślała. Tak wstrętny, że nie można wytrzymać.
|
|
|
|
Słońce warzy ziemię. Gotuje nas wszystkich i miesza jak gulasz.
|
|
|
|
Te obrazy były jej światem, światem, który dusiła w sobie jak gulasz, siedząc z książkach na kolanach, taką elegancką, pięknie oprawioną, ze stronicami od brzegu do brzegu wypełnionymi słowami i akapitami.
|
|
|
|
Ten świat nie zasługuje na takich ludzi.
|
|
|
|
Wy oszuści. Cudowni oszuści. Nie dam się wam więcej uszczęśliwiać. Nie mówcie już do mnie, nie chcę myśleć, że to przyniesie mi coś dobrego. Patrzcie na moje rany. Patrzcie na zadrapania. Widzicie, jaka jestem podrapana od środka? Widzicie, jak te wewnętrzne rany mnie zżerają? Nie chcę już fałszywych nadziei.
|
|
|
|
Kocham to miejsce i nienawidzę, bo jest tu za dużo słów.
|
|
|
|
Świat zagwizdał. Padał zardzewiały deszcz.
|
|
|
|
Kto mu ulży po tym, jak zrabowano jego życie? Kto ukoi, gdy dywan życia wyrwano mu spod śpiących stóp?
|
|
|
|
To jego jedyna wada. Włazi mi do serca. Sprawia, że płaczę.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
