 |
|
Nie tłumacz swoich nie powodzeń tym, że jesteś tylko człowiekiem.
|
|
|
|
Obojętnośc to paraliż duszy, to przedwczesna śmierć
|
|
|
|
Nie chcę już oddychać tym zatrutym powietrzem!
|
|
|
|
Czuje się jak, plastikowy kwiat, który nagle chce żyć..
|
|
|
|
Upadam, żeby powstać, wstaję, żeby biec, biegnę, żeby wygrać, Ty też!
|
|
|
|
Po każdej, największej burzy, ten promień musi wyjść.
|
|
|
|
Tyle chwil, które w nas są - one rodzą ból, te dni, które czas wziął, nie powrócą już.
|
|
|
|
Ej Man! Wiele spraw tu nie przychodzi łatwo, wiem, całe życie jest dla nas zagadką, czy gdy spotkamy się tu za parę lat to zmieni się ten świat? Czy żyć nam będzie warto ?
|
|
|
|
Bo przyjdzie czas, gdy to wszystko spłonie i każdy z nas zrozumie, że to koniec, chwila ta przecież nie będzie trwała wiecznie, spróbujesz cofnąć czas, bezskutecznie.
|
|
|
|
Na jawie świat jest dla wszystkich jeden i ten sam, we śnie każdy ucieka do własnego świata.
|
|
 |
|
A wiesz dlaczego od samego początku naszej znajomości tak czekałam, starałam się, nie odpuszczałam? Już wtedy byłeś dla mnie ważniejszy niż reszta ludzi na tym podłym świecie. Już wtedy czułam, że nie chcę nikogo innego, a potrzebuję tylko i wyłącznie Ciebie. Może byłam słaba w okazywaniu uczuć, ale w środku byłam nimi przepełniona. A Ty pozwalałeś abym się w Tobie zakochiwała. Nie miałeś nic przeciwko temu. To ja uczyłam się Ciebie coraz intensywniej i pozwalałam aby wszystko co mam w sobie było już tylko Twoje. Czasem się o nas bałam. Jednak zawsze wychwytywałam takie Twoje słowa, które dodawały mi siły i zapewniały mnie, że jestem dla Ciebie ważna. To było dla mnie najistotniejsze. Kiedy się widywaliśmy ładowałeś moje baterie na późniejsze tygodnie rozłąki. Uczyłeś mnie siły, cierpliwości, pokory. Pokazałeś mi jak wygląda prawdziwe życie, szczęście. Pokochałam Cię. Z całej siły Cię pokochałam i chciałam spędzić z Tobą resztę swoich dni. / napisana
|
|
|
|
Nawet już nie wiem, który to sztylet wbija się w moje serce kiedy uświadamiam sobie, że nie pamiętam Twojego dotyku, że obraz Twoich brązowych oczu tak łatwo się zamazuje, a barwa Twojego głosu jest już prawie niesłyszalna w moich myślach. Oddech zatrzymuje się na chwilę kiedy spostrzegam, że tak wiele ulotniło się z mojej pamięci, że tak dawno nie trzymałam Twojej dłoni, a Twój uśmiech od tylu dni nie gościł w moim domu. Nie potrafię sobie poradzić z tym, że Ciebie nadal nie ma, że moja pamięć mnie zawodzi i znikasz nawet stamtąd, a serce wciąż tak mocno kocha Ciebie i tylko Ciebie i nie chce odpuścić. Powinieneś tu wrócić, bo ja umieram, codziennie bez Ciebie umieram. / napisana
|
|
|
|
Dodaj komentarz
