 |
|
Nikt mi nic nie zabrania, jestem panią swego losu. Zaciskam mocno pięści, mam swój na życie sposób.
|
|
|
|
mam wyjebane na Twoje pierdolone żale co chłopczyku masz jeszcze do mnie jakieś ale? lansujesz sie czapką to dla mnie przeżytek, ten kawałek czapki to dla Ciebie największy dobytek ..
|
|
|
|
Nawet czekolada 'milka' i lizak 'nimm2' nie sprawi, że przestanę o Tobie myśleć.
|
|
|
|
Patrzysz bezmyślnie na godzinę, po chwili wracasz do niej wzrokiem. 20.20 - no bo przecież on myśli o Tobie.
|
|
|
|
A on już od dłuższego czasu planował dać jej pierścionek - dowód jego wielkiej miłości. Jak na ironię losu planował zrobić to w momencie, w którym wszystko się chrzani. Zrozumiał, że nie jest tym jedynym, że nie w głowie jej tak poważne plany. Został sam - zraniony na zawsze.
|
|
|
|
' kocham ' - dla mnie to tylko marne kłamstwo , marny dźwięk .. którego teraz tak bardzo mi brakuje.
|
|
|
|
W doniczce hodowałam nasze marzenia. Może to i lepiej, że zapomniałam podlewać..
|
|
|
|
Stajemy się zgorzkniali i tracimy zaufanie do ludzi , bo zawiódł jeden człowiek .
|
|
|
|
Pałamy nienawiścią do tych , którzy odnaleźli swoje skarby .
|
|
|
|
Wyjdź z domu na świat, którego nie ma w reklamach.
|
|
|
|
Ej kurwa, lepiej nie otwieraj mordy bo leci z niej fałszem na kilometr .
|
|
|
|
Polonistka wywołała do odpowiedzi. 'Numer 15 i 25!' Zapraszam.' Wstaliśmy oboje z zajebiście wściekłymi minami. 'Nie będę Was dziś pytać. Wyobraźcie sobie, że jest między Wami konflikt dotyczący czegoś ważnego. Zagrajcie to.' Spojrzeliśmy na nią zdziwieni, wciąż staliśmy w ciszy. 'No już. Zacznij od słów: Jak mogłeś?!' Pogoniła mnie. 'Jak mogłeś?' Oczy momentalnie mi się zaszkliły. Nie odpowiedział. 'Jak mogłeś to zrobić?!' Wziął głęboki wdech. 'Przepraszam.' Wykrztusił gryząc wargę. 'I co? Mam Ci się rzucić na szyję? Nie przepraszaj,jeśli nie rozumiesz definicji tego słowa.' Wkurzył się. 'Dobrze wiesz, że to nie moja wina! To była impreza. Byłem nawalony, z resztą nie byliśmy ze sobą.' Otworzyła szerzej oczy. 'Nie? Aaa, to sorry. Pomyliłam bieg zdarzeń.' Nauczycielka patrzyła na nas z niedowierzaniem. 'Dobrze. Usiądźcie do ławek. Muszę Wam powiedzieć, że było widać w tym prawdę.' Spojrzał na moją twarz wykrzywioną bólem. Musiałam wyjść z sali.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
