 |
|
biegła przed siebie ze łzami w oczach. nie wiedziała dokąd zmierza. czuła tylko wewnętrzną potrzebę, ucieknięcia od problemów. od wspomnień, którymi rozpaczliwie, dławiła się każdego dnia
|
|
|
|
Teraz się pozbierałam. Nie jestem już tak perfekcyjna jak wcześniej, nie potrafię już tak pięknie żyć, nie potrafię szczerze się śmiać. Ale jestem. Wstaje z łóżka żeby przeżyć kolejny cholernie pusty dzień.
|
|
|
|
Ty po prostu mi się podobacie i nic tego nie zmieni.!
|
|
|
|
Jak podzielić serce na dwie części ?
|
|
|
|
Choć jest ich dwóch, nie chcę stracić żadnego....
|
|
|
|
Minie długi czas zanim zdam sobie sprawę z tego, że już nie bede rozmawiać z Tobą, że minelo już dużo czasu, że Tobie już się pewnie ułożyło, że Ty nie myślisz o mnie, że zyjesz swoim życiem i już dawno jesteś dalej niż ja... choć przez chwile.. pamiętam, że szedłeś koło mnie a teraz jesteś już tak daleko, że nie obejmuje Cie mój wzrok. Taak.. jeszcze trochę czasu...
Teraz będę żyla z dnia na dzien aby szybciej mijały dni i zeby po raz któryś zaczela odnawiać się we mnie nadzieja.., że świat nie kończy sie na jednej nieszczesliwej miłości, na czyiś słowach, gestach. A teraz...
będę musiała przypomnieć sobie życie sprzed paru miesięcy, przypomnieć sobie, że kocham zachody słońca i nie myśleć o tym co teraz robisz. Po prostu żyć..
|
|
|
|
...mamusiu jak bede troche starsza to dostane skszydla i polece wysoko do gory...bede cie odwiedzac...
|
|
|
|
Jeśli kiedykowiek nadejdzie taka chwila,że mnie zostawisz, a ja bede leżała na podłodze, doszczętnie mocząc dywan łzami, to proszę Cię , trzasnij drzwiami tak kurewsko mocno, żeby spadł na mnie żyrandol i żebym już niczym więcej nie musiała się martwic...
|
|
 |
|
"Nie kocha sie za cos, nie istnieje zaden powod do milosci". Dlaczego wciaz wymagam od niego deklaracji swoich uczuc?
|
|
|
|
Przed snem wmawiam swojej podświdomości że rano będę pamiętać ten sen. Robię to po to aby pamiętać Ciebie bo jesteś w każdym moim śnie!
|
|
|
|
Wiem że nawet nie zdajesz sobie sprawy jak bardzo Cię kocham!
|
|
|
|
nie wiesz jak to jest szukać sobie wieczorem zajęcia , byleby nie myśleć . wyłączyć ten swój łeb tak jak np na matematyce . jesteś w stanie wtedy zabrać się za sprzątanie , chociaż cały dom lśni w czystości wysprzątany wcześniej przez mamę . ty masz to głęboko w dupie , targasz odkurzacz na środek pokoju i nie zwracając na walenie sąsiadów w rury , którzy dawno już powinni spać , odkurzasz każdą posadzkę . gadasz wtedy do siebie o jakiś pierdołach jak ostatnia popieprzona , albo zamęczasz swoją paplaniną biednego psa , który chowa się pod łóżko . ale w pewnym momencie pękasz . nie staje się to nagle . powoli zaczynasz tracić nad sobą kontrolę , niechciane myśli bez pozwolenia zaprzątają umysł . odkurzasz ten sam kawałek dywanu od dziesięciu minut ze skupionym wzrokiem w jednym punkcie . oczy zaczynają piec od kumulujących się łez . i w końcu padasz . klękasz na dywanie i z bezradności zaczynasz płakać trzymając w ręce rączkę odkurzacza , który nadal włączony , zagłusza twój szloch .
|
|
|
|
Dodaj komentarz
