 |
|
kocham moich przyjaciół . wiem , że zawsze znajdę w nich oparcie , będę mogła się wyżalić , pośmiać , pomelanżować . będę mogła mieć przy nich napad głupawki , którym ich pozarażam , będę mogła iść z nimi na spacer , na rower , na rolki , do Polo , do Netto , do Biedronki . gdziekolwiek , ważne , żeby tylko z nimi . mogłabym zamęczać ich godzinami , zabierać im ich rzeczy , drzeć im się do ucha , a nawet dzwonić do nich o 2 w nocy , pytając co u nich , żeby następnego dnia zobaczyć ich złowrogą minę , po której uśmiechają się do mnie promiennym uśmiechem . [zakonnicaa]
|
|
|
|
zagubiona w anatomii swojego popierdolonego życia . [zakonnicaa]
|
|
|
|
Była samotniczką , nie z powodu tego , że odpychała ludzi swoim wyglądem . Po prostu odpowiadał jej ten stan , ta pustka w umyśle . Nigdy nie martwiła się o to co będzie jutro . Żyła tu i teraz . Często spacerowała wzdłuż torów , zawsze z tą samą energią , tym błyskiem w oczach . Powoli uświadamiała sobie , że chce być aniołem , latać ponad chmurami , tak beztrosko , bez ograniczeń. Czy chciała , aż tak wiele ? Przecież nie prosiła o miłość do końca życia , o wiarygodnego przyjaciela , o bezproblemowe życie . Chciała po prostu zniknąć . Bez rozgłosu , zatracić się w wolności duszy . Chciała zaznać szczęścia , niebycia na ziemi , wśród zakłamanego społeczeństwa . [zakonnicaa]
|
|
 |
|
pewność, że nigdy nie będziemy sami. że nie opuścimy mieszkania z torbą na ramieniu trzaskając drzwiami. nie pójdziemy przed siebie, bo zwyczajnie będzie zależało nam zbyt mocno. utkniemy w zamknięciu, którym będzie ta boska przyjaźń, zobowiązująca za każdym razem do pozostania i pilnowania mimo wszystko tyłka tej drugiej osoby.
|
|
|
|
chciałam Go w tych startych jeansach z plamką po farbie na wysokości kolana, szlugiem między palcami, w szerokiej bluzie, z boskim uśmiechem, szczerzącego się, jak wariat.
|
|
|
|
nie znoszę jesieni, bo kiedy tylko założę coś cieńszego od razu napierdala mnie gardło, jest zimno, ciągle marzną mi palce, niekiedy nieruchomiejąc do tego stopnia, że stają się najzupełniej bezużyteczne. nie znoszę jesieni, bo to główny natłok sprawdzianów, prac klasowych i innych w ten deseń. nie znoszę, bo to jesienią się pojawił, jesienią mnie w sobie rozkochał, jesienią oddałam Mu serce, jesienią odszedł.
|
|
|
|
w tej niespełna minucie przelał mi do świadomości zasady na kolejne zagranie w tej grze. wypuszczając chmarę ciepłego oddechu na płatek mojego ucha zapowiedział, że nie potrzebuje szczęścia, a chce po prostu żyć, z czym beze mnie nie da rady.
|
|
|
|
przyglądał się moim ruchom przez ramię. - postęp. - rzucił, a Jego klatka piersiowa przylegająca do moich pleców uniosła się kilkakrotnie ze śmiechu. - przestań, dopóki nie spróbujesz. - szturchnęłam Go łokciem w brzuch, biorąc w dłoń naczynie z masą i nalewając trochę do gofrownicy. przykryłam je wierzchem sprzętu. - naszykuj jakieś dżemy, czy coś. - poleciłam Mu. obrócił mnie ku sobie nawijając sobie kosmyk moich włosów wokół palca. - dżemy, czy coś? - mruknął zaczepnie. - przyjdzie czas... - nakarmił mnie pocałunkiem napawając cholerną pewnością, że gofry na które przepis w końcu rozkminiłam nie będą w najmniejszym stopniu smakować tak perfekcyjnie, jak Jego usta.
|
|
|
|
kochałam to spojrzenie, choć każda inna osoba łącząc z nim swoje, szybko odwracała wzrok drżąc lekko. kochałam, pomimo wszelkich ostrzeżeń, które jasno mówiły o tym, że Jego oczy, te zespojone ze sobą kryształki w odcieniu szmaragdu, mnie zniszczą.
|
|
|
|
pakowałam do torby kolejne ubrania przesycone znajomym zapachem na zmianę wciskając w teksturowe pudła liczne drobiazgi, płyty, książki, zdjęcia, a moje oczy, jakby zupełnie odłączone od tego świata, płakały. żaden nowy rozdział w życiu, żadna czysta kartka na której miałam spisać swoją odmienioną opowieść. po prostu wedle obietnicy, że wytrwam, wciąż żyłam. zostawałam - podczas, kiedy On już się poddał.
|
|
|
|
odstawiając na parapet wysoki kubek na którego dnie pływały jeszcze resztki chłodnej herbaty, mocniej podciągnęłam koc pod brodę. otwierając książkę w miejscu na którym ubiegłego wieczoru skończyłam lekturę, zadrżałam na myśl, że właśnie tak to będzie wyglądać bez Niego - ciągłe uciekanie w historię innych z obawą przeżywania swojej.
|
|
 |
|
spalić po blancie i zapomniec o wszystkim ... chociaż na chwile o,Oteamobejbe
|
|
|
|
Dodaj komentarz
