 |
|
Może umiem tylko ranić, dławić w sobie smutek, nie mogąc go zabić i za nic stąd uciec.
|
|
|
|
nie wiem czym to było, nazywałem to miłość. szukałem ukojenia w niej każdego dnia i byłem w stanie oddać wtedy za nią cały świat
|
|
|
|
dlaczego w życiu jest tak, że doceniamy kogoś dopiero w momencie, kiedy go nieodwracalnie stracimy?
|
|
|
|
naprawdę cieszę się, że widzę Ciebie znów, choć było tyle ciężkich chwil, tyle niepotrzebnych słów
|
|
|
|
widok jej oczu kiedy widzi pożegnanie, odpalasz szluga i w ciszy patrzysz w ścianę
|
|
|
|
Na zmianę ufam i wątpię, chociaż to takie nierozsądne.
|
|
|
|
uwierz, że to co robię jest wszystkim co potrafię, gdybym mógł dać więcej, dałbym, bądź pewna
|
|
|
|
Czas leczy rany a my, cały czas się znamy, lecz to już nie to, dziś już nie rozmawiamy godzinami przez telefon
|
|
|
|
czuję, że konam, choć z ran krew nie broczy, czemu ciągle oddycham, chociaż świat się dla mnie skończył? nie da mi ukojenia promyk słońca tego dnia, nie da mi ukojenia światło księżyca tej nocy
|
|
|
|
nie umiem, nie potrafię, nie daję rady. NIE.
|
|
|
|
brak powietrza, prspektyw
|
|
|
|
Dodaj komentarz
