 |
|
daj mi znak, kurwa. jeden mały znak, znaczek. może być nawet pocztowy. pośliń mnie. pocałuj. przez te wszystkie piosenki w głowie mi się przewraca. skrzypce mi się pojebały. wybacz.
|
|
|
|
czuję się jakbym był chory. bezsenność odbiera oddech jak założony na głowę foliowy worek.
|
|
|
|
nie pytaj, co zrobimy, bo nie wiem. może coś się wydarzy. na razie żyjemy.
|
|
|
|
największe szczęście, które mi dajesz, to szczęście, że cie nie kocham. wolność.
|
|
|
|
pozostało mi tylko poczucie bezsensu trwania wśród żywych. i ból za tamtym wszystkim i przez to wszystko. teraz będzie bolało nieustannie.
|
|
|
|
nieswój, ale się oswoję. nie pierwszy raz. tylko że różne te razy.
|
|
 |
|
chcę pić życie, nie mam z czego
|
|
|
|
łatwo się skaleczyć każdym z nas, jak kawałkiem stłuczonego szkła
|
|
|
|
w toku wydarzeń wygasł człowiek dla Słońca, które dalej świeci
|
|
|
|
my, z drugiej połowy XX wieku
rozbijający atomy
zdobywcy księżyca
wstydzimy się
miękkich gestów,
czułych spojrzeń,
ciepłych uśmiechów
|
|
|
|
nie muszę się już bać, że wszystko przeze mnie.
|
|
|
|
a ze mną nie jest dobrze nikomu
|
|
|
|
Dodaj komentarz
