 |
|
- sorki, która godzina? - dochodzi 21. - uu, to najwyższa pora się poznać.
|
|
|
|
pokochała tak, jak właśnie straszliwie nie chciała kochać.. pokochała tak, że wszystko zależało od niego i nie mogła przestać.
|
|
|
|
a gdy jeszcze raz zapytasz czy u mnie wszystko dobrze, to ci przypierdolę. ślepy jesteś, że ledwie daję radę?
|
|
|
|
co było w nim takiego, że ona nie chciała nikogo więcej?
|
|
|
|
widzę dźwięki, słyszę kształty, dotykam wspomnień.
|
|
|
|
samobójcze myśli, czasem psychika po prostu nie daje już rady.
|
|
|
|
żeby namalować szczęście dużo kredek nie potrzeba.
|
|
|
|
siedząc na parapecie bawiła się końcami włosów i znów była tą małą dziewczynką, do której uśmiecha się słońce, a księżyc śpiewa kołysankę.
|
|
|
|
chciałabym wrócić do czasów, kiedy nie wiedziałam czym są problemy, a jedynym zmartwieniem było jakimi kredkami mam pokolorować świat.
|
|
|
|
uwielbiam te chwile, gdy siedząc na parapecie, patrząc się przez okno na deszcz i słuchając muzyki daję się ponieść mojej cudownej, nieujarzmionej wyobraźni.
|
|
|
|
zryta psychika, naiwna dusza, nieużytek z mózgu. coś jeszcze jest ze mną nie tak?
|
|
|
|
główny bohater moich snów ma nieuleczalną chorobę niezdecydowania, prymitywną potrzebę łamania serc dziewczynom i nad wyraz perfidny urok osobisty.
|
|
|
|
Pokaż komentarze (1)
