|
Nigdy nie sądziłam, że moje życie będzie aż tak trudne. Co z obiecankami mamy, kiedy to mówiła, że życie jest piękne? Co z obiecankami taty, że będzie mnie kochał zawsze? Co ze słowami nauczycielki, że dojrzewanie to najpiękniejszy okres w życiu? Pierdolę ich i te ich kłamstwa. Nikt nie ostrzegał mnie, że ludzie mają dwie twarze, istnieje tyle osób, które chcą nas zniszczyć. Nikt nie mówił mi, że żyjąc w pięknym śnie, ktoś może perfidnie mnie z niego wybudzić lub że bliskie osoby odchodzą dla własnego szczęścia. Chyba nie chcę tak żyć, wolałabym już mieć to wszystko za sobą. Mieć tą jebaną pracę, te jebane problemy z kasą, ponosić odpowiedzialność za swoje czyny, niż męczyć się i nie móc zrobić nic, bo słyszę "dziecko, nie masz jeszcze 18 lat".
|
Dodaj komentarz
