 |
|
Zrozum mnie po słowach. Może nie tych, które wypowiadam, ale są przecież jeszcze inne.
|
|
|
|
I znów będę tak siedzieć i gapić się w zieloną kropkę obok twojego nazwiska do czasu, aż sobie nie pójdziesz.
|
|
|
|
Wróć mi życie, bo teraz tylko istnieję. Oddycham z przymusu, wypluwam słowa, na autopilocie: koduję, odkodowuję, nienaturalnie, zbyt cicho, bezstronnie, obojętnie.
|
|
|
|
Układałam tylko puzzle, zgadywałam twoje zagadki. I swoje. Nie mogę zgadnąć, bez odpowiedzi. Nie mogę wiedzieć bez ciebie.
|
|
|
|
A ja bez ciebie to tak średnio wszystko potrafię.
|
|
|
|
Bo muszę codziennie wstawać i sobie radzić. Bo muszę ścielić łóżko, ubierać się, czesać i uśmiechać się do ludzi, bo będą pytać. I znów będę musiała tłumaczyć, jak to bardzo się nie wyspałam. Muszę sobie radzić. Bo Ciebie nie ma i nie będzie.
|
|
|
|
Mój mimetyzm jest opanowany już do perfekcji.
|
|
|
|
Kolejny raz czuję jakbym cię traciła. Kolejny raz umieram. Pewnie nie ostatni.
|
|
|
|
Tak to jest, kiedy w zbyt dużo wierzysz i za bardzo ufasz.
|
|
|
|
Nic nie poradzę, że zapomniałam, jak o tobie nie myśleć, że nie potrafię zamknąć myśli o tobie w pudełku i podpalić je. Że nie umiem się nie przejmować. Mogę to schować. Jeśli będzie wam z tym łatwiej, tak właśnie zrobię.
|
|
|
|
Tak bardzo chciałabym zostać z nim, ale on mi na to nie pozwoli. Codziennie chciałabym trzymać go za dłoń, ale on... i to mnie boli. / inspir. Zabili mi Żółwia
|
|
|
|
Może raz zaryzykuję, zostanę perfidną egoistką, tak na raz. Kto wie, może tobie też się to spodoba?
|
|
|
|
Dodaj komentarz
