 |
|
zawsze było dużo wódki, między nimi dużo kłótni
|
|
 |
|
już nie potrafię częściej odpuszczać dni przecież nie odda nam nikt żadnego z nich i znowu wychodzę pić
|
|
|
|
daj mi miejsce przy oknie, wiesz, może być obok tamtych dwóch, znowu wyszło odwrotnie – mieliśmy razem być tu, mieliśmy wszystko dzielić na pół, ten zwyczajny sukces i niezwykły ból i nie dotarłbym tu, gdybym nie szedł z Tobą a paradoksalnie nie chce mieć Cię obok
|
|
|
|
przeszliśmy razem wiele dróg, umarliśmy tyle raz już
|
|
|
|
nie wiem czego nienawidzę bardziej – czy tego miejsca czy Ciebie, nie umiem myśleć już o tym, zastanawiam się czemu nie wiem, nie umiem słuchać dłużej, patrzeć głębiej, widzieć więcej, mała, proszę opuść te ręce; ja nie mam więcej sił, Ty rozumiesz ten syf, rozumiesz cokolwiek z tych wszystkich dni? bezsens, mówiłem zawsze, że tego nie chcę.. już nie wiem czy Cię kocham, czy tylko pieprzę i nie wiem czy Cię mam czy tylko tu jesteś i czy te parę metrów to nasze miejsce
|
|
|
|
wyszedł znów wielki chuj z tego co było w planie
|
|
|
|
zdejmij z głowy problem, po co martwić się na zaś?
|
|
|
|
nie pierdol, że nie, prawda kłamcę w oczy razi,
niczym wrzątek parzy, spróbuj to zajarzyć
|
|
|
|
ty w tym syfie tkwisz, no bo wpadłeś po uszy, gówno z tego zostało, mało co cię już ruszy
|
|
|
|
nie wiesz - nie dyskutuj, plotek nie produkuj
|
|
|
|
dziękowaliśmy za kozacki czas, gdy kolejny raz robiliśmy to ostatni raz to zawsze tak samo męczy, jak matki płacz los tu miał wygrana nam podesłać ale zadrwił z nas
|
|
|
|
pierwiastek lovka, mała, chyba coraz mniej go w nas, a ja patrze na niego, jak ptak ze złamanym skrzydłem
|
|
|
|
Dodaj komentarz
